zaterdag 29 december 2012

De zonden mijner jeugd

Nu overal in Nederland weer volop vuurwerk wordt verkocht en afgestoken moet ik weer denken aan een gebeurtenis in - naar ik meen - 1972.

Ik logeerde die kerstvakantie bij puber in crime vriendje B. en we waren samen al wel dik 28 jaar en daarmee oud genoeg voor vuurwerk, dachten we zo. Maar toch. Zonder medeweten van zijn ouders en al helemaal zonder die van mijn moeder zwierven we in het vroege avonduur door de straten van Vlaardingen Holy. Hoewel die naam anders doet vermoeden was er verdacht weinig heiligs aan onze handel en wandel. Een eufemisme, bewust verkozen wij het duister voor het licht. Weliswaar om in die duisternis een lichtje te willen ontsteken, maar niet noodzakelijkerwijs met als doel om daarmee zelf een licht te zijn. Die duisternis gebruikten wij louter en alleen voor het volvoeren van onze snode plannen.

Met onze jaszakken boordevol knalvuurwerk en een heuse aansteker stonden we, gierend van de adrenaline, op scherp om de hele zaak zo snel mogelijk in de hens te steken. Pang! Boem! Knal! We gingen als het kinderen betaamd volledig op in ons heerlijke spel. Zozeer zelfs dat we de passerende auto van de Lange Arm der Wet op geen stukken na hoorden naderen. De inzittenden daarvan hoorden ons natuurlijk al verre en roken - mede daardoor - ook inmiddels lont. Om in stijl te blijven: wij schrokken ons rot op het moment dat wij de twee agenten ons zagen naderen. Vluchten kon niet meer, dat wisten we (het was in die dagen zelfs een hitsingle) en we waren er gewoon gloeiend bij. Gloeien deden we al, maar nu des te meer. We moesten subiet onze namen en adressen opgeven. Dat deden we gedwee, B. als eerste. Toen de verbaliserende agent hoorde dat ik niet in Vlaardingen woonde, maar in Arnhem, aarzelde hij even. Werd hij hier door dit tweede snotneusje nu ook nog voor de gek gehouden? Maar nee, mijn goudeerlijk gereformeerde smoelwerk was afdoende overtuigend.
Na het administratieve gedeelte volgde een korte body check waarbij de agenten nog ruimschoots een aantal handen vol rotjes uit onze jaszakken visten. Berooid en verslagen bleven wij achter. De adrealine was verdwenen en verwisseld voor doffe berusting. Of eigenlijk verontrusting. Want stel je voor dat deze wouten onze ouders gingen inlichten. Dan zouden de rapen gaar zijn. En wij lustten niet eens rapen. We waren er niet gerust op en hoopten er maar het beste van. Wat moet je anders? Inmiddels voelden we ons weer gewoon 2 x 14 en liepen met de staart tussen de benen naar B.'s ouderlijk huis. Daar speelden wij de vermoorde onschuld en deden die avond verder alles wat billijk en betamelijk was.

Nooit hebben wij iets meer gehoord van ons proces verbaal. Het voelde als genade voor recht. Toen moet de kiem zijn gelegd voor onze latere individuele zoektocht  naar de Genade die je alleen recht doet door die met een hoofdletter te schrijven. Amazing Grace how sweet the sound. Dat geluid was nog lichtjaren verwijderd van die twee ontgoochelde puistenkoppen op die gewraakte decemberavond in Holy. Jongens waren wij nog. Maar, aardige jongens. Al Zeg ik het Nu Zelf.





maandag 24 december 2012

De Kerstman in Albert Heijn


Albert Heijn,19 december 2009 - 14.17 uur. Ik parkeer mijn karretje bij kassa 4 en zet voorzichtig de zes levensmiddelen, die ik even daarvoor ijlings uit de schappen plukte, op de lopende band. Op twee ervan prijken 35% kortingstickers, want van columns schrijven word ik niet vet. Uit mijn rechterooghoek zie ik een kerstkabouter (die door menigeen steevast abusievelijk als kerstman wordt aangeduid) aan komen lopen. Gewoon negeren, zeg ik tegen mijzelf, en ik richt me tot de caissière. De bolle buik komt echter mijn kant op en ik vermoed dat hij even achter mij langs de winkel in wil. Nu ben ik van huis uit natuurlijk enorm haatdragend tegenover zo’n geïncarneerd reclamebord van alles wat maar enigszins fout is rond 25 december. En dat is veel. Denk aan materialisme, egocentrisme, heidense zonnewendevieringen en niet te vergeten Coca Cola: ooit de bedenker van dit vadsige consumptie-icoon.

Toch wint dit keer mijn goede inborst. Ja, echt. In plaats van hem pootje te lichten, maak ik me klaar om deze nepklaas hoffelijk achter mij langs te laten gaan, maar tot mijn verbazing gaat hij pontificaal naast me staan en trekt doodleuk een creditcard door het pinapparaat. Ik begrijp over het algemeen al vrij weinig, dus laat staan dit. Dat wordt er niet beter op als de muts orakelt: ‘Je gelooft je ogen zeker niet, hè?’ Een understatement: ik ben in opperste verwarring. Wordt me hier een poets gebakken? En zo ja, welke houding moet ik aannemen: woede, irritatie, afkeer? Of - geheel in stijl - goedgemutstheid in dit geval dan maar? Ik besluit een neutrale houding aan te nemen en wend me opnieuw tot het wettige gezag in dezen: de caissière. ‘Ik begrijp niet wat er hier gebeurt,’ spreek ik naar waarheid. ‘Er is zojuist voor u betaald, meneer. Dit is een actie van de winkeliersvereniging,’ helpt de kassajuf deze oude sukkel weer op weg. Nu weet ik al helemaal niet meer waar ik moet kijken. Hoogste tijd dus om iets doms te zeggen. ‘Ik geloof eigenlijk niet in kabouters,’ blaat ik laaghartig in een poging om niet al te meegaand over te komen. In mijn ziel vecht Scrooge een ongelijke strijd tegen mijn principiële inborst. De vrek wint. Ik pers er nog een ‘nou, bedankt’ uit en verdwijn gauw naar huis.

Daar aangekomen word ik weer wat vromer en besef het volgende: Onverwacht, onverdiend en zonder tegenprestatie te eisen heeft de Kerstman voor mij betaald. Deze ouwe Scrooge werd alles zomaar kwijtgescholden. En zo ontving ik voor het eerst in mijn leven waarachtig een zalige AH-erlebnis...
 
 

donderdag 13 december 2012

woensdag 12 december 2012

Met de kennis van nu (15)


Met de kennis van nu zou de gemeente in Laodicéa alleen nog maar geld hebben besteed aan gelouterd goud, witte kleding en ogenzalf. En misschien ook aan de oorarts.

dinsdag 11 december 2012

Met de kennis van nu (14)


Met de kennis van nu hadden de Farizeeën en Schriftgeleerden Jezus zijn woorden niet betaald gezet, maar in henzelf gestalte laten worden.

maandag 10 december 2012

Met de kennis van nu (13)


Met de kennis van nu zouden Ananias en Saffira niet samen met het stuk afgedankte grond ook hun geweten in de uitverkoop hebben gedaan.

zondag 9 december 2012

Met de kennis van nu (12)


Met de kennis van nu zou Kaïn heel andere zaken hebben geslachtofferd dan zijn eigen broer.

zaterdag 8 december 2012

Met de kennis van nu (11)


Met de kennis van nu zou de vrouw van Lot zichzelf op het moment suprême niet van haar Lot hebben afgewend en daarmee juist haar lot hebben gekeerd.

vrijdag 7 december 2012

Met de kennis van nu (10)


Met de kennis van nu zou het ten hemelschreiende bouwproject Babel nooit zelfs ook maar van de grond zijn gekomen. Want ook hoogbouw komt voor de val.

donderdag 6 december 2012

Met de kennis van nu (9)


Met de kennis van nu was het volk Israël, toen Mozes maar niet terugkwam van de Horeb, nooit een goudinzamelactie begonnen om met z’n allen te gaan stieren in de woestijn.

woensdag 5 december 2012

Met de kennis van nu (8)


Met de kennis van nu had David, onder het motto bloot slaat dood, zijn oog uitgerukt toen hij zijn buurvrouw per ongeluk expres zag baden.

dinsdag 4 december 2012

Met de kennis van nu (7)


Met de kennis van nu waren de buren van Noach uit volle overtuiging met hem het schip in gegaan, nadat ze hun eigen schepen achter zich hadden verbrand.

maandag 3 december 2012

Met de kennis van nu (6)


Met de kennis van nu had koningin Vashti vanuit haar ivoren toren geen hoofdpijn gefingeerd, maar hooguit laten weten dat ze zich nog wel even zou willen opdoffen om naar het feest te gaan.

zondag 2 december 2012

Met de kennis van nu (5)


Met de kennis van nu had de farao het bij één plaagje gelaten en direct daarna het aantal religieuze feestdagen voor allochtonen substantieel verhoogd.

zaterdag 1 december 2012

Met de kennis van nu (4)


Met de kennis van nu had Pilatus ten eerste beter naar zijn vrouw geluisterd en ten tweede daardoor niet zijn handen, maar zijn hart in onschuld kunnen wassen.