Naamdag

Ik wens iedereen - vanuit de grond van mijn hele wezen - een geslaagde Silvesteravond toe!

Immanuel

Niemand kiest ervoor om geboren te worden.
Behalve God.

(uitspraak van Reinier Sonneveld)

Het allernieuwste Taizélied !

 

 

Bonus est confidere in Albert Heijn,

Bonus sperare in Albert Heijn.

 



Ook erg populair (8 en slot)

Ik heb nog een aantal erg populaire uitspraken van Jezus (die hij nooit heeft gedaan) gevonden ergens op internet.

Hieronder de achtste en laatste, want ook de fout geciteerde uitspraken die de Heer van Stand telkens uitbraakt hebben een einde:

‘Maak alle volken tot mijn leerlingen door hen te dopen, maar alleen als ze oud genoeg zijn om te begrijpen wat dat betekent.’

Ook erg populair (7)

Met dank aan Greet heb ik nog een aantal erg populaire uitspraken van Jezus (die hij nooit heeft gedaan) gevonden ergens op internet.

Hieronder de zevende:

‘Ga heen en interpreteer mijn woorden zoals het jullie zelf goeddunkt en sticht als gevolg daarvan ruim 4000 elkaar merendeels beconcurrerende kerkgenootschappen.’

Ook erg populair (6)

Met dank aan Greet heb ik nog een aantal erg populaire uitspraken van Jezus (die hij nooit heeft gedaan) gevonden ergens op internet.

Hieronder de zesde:

 

‘Oordeel niet, dan zal er niet over je geoordeeld worden. En daar bedoel ik ook mee dat je liever maar zwijgt als anderen verkeerd doen.’"

 

 

 

Ook erg populair (5)

Met dank aan Greet heb ik nog een aantal erg populaire uitspraken van Jezus (die hij nooit heeft gedaan) gevonden ergens op internet.

Hieronder de vijfde:

 

 

‘Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen allemaal individueel een bijbel te geven zodat ze zelf kunnen beslissen wat voor hun de waarheid is en ze jullie gezag ook verder niet meer nodig zullen hebben.’

Ook erg populair (4)

Met dank aan Greet heb ik nog een aantal erg populaire uitspraken van Jezus (die hij nooit heeft gedaan) gevonden ergens op internet.

Hieronder de vierde:

 

‘Dit is mijn lichaam (…) en dit is mijn bloed. Dit gezegd hebbende moet ik - om misverstanden te voorkomen  - er wel bij vermelden dat het natuurlijk alleen maar een symbool is. Daarom mag je ook gewoon druivensap gebruiken wanneer het zo uitkomt. Of gedesemd brood. Ik doe nooit zo moeilijk.’

Ook erg populair (3)

Met dank aan Greet heb ik nog een aantal erg populaire uitspraken van Jezus (die hij nooit heeft gedaan) gevonden ergens op internet.

Hieronder de derde:

‘Nog één ding ontbreekt u. Verkoop alles wat u hebt en verdeel de opbrengst onder de armen. Tenzij u denkt dat deze mensen lui of ondankbaar zijn of wanneer ze u gewoon niet liggen.’

Ook erg populair (2)

Met dank aan Greet heb ik nog een aantal erg populaire uitspraken van Jezus (die hij nooit heeft gedaan) gevonden ergens op internet.

Hieronder de tweede:

‘En ik zeg je: jij bent Petrus, de rots waarop ik mijn kerk zal bouwen. Hoewel de ware kerk helaas niet eerder  een feit zal zijn nadat de Reformatie heeft plaatsgevonden.’

Ook erg populair (1)

Met dank aan Greet heb ik nog een aantal erg populaire uitspraken van Jezus (die hij nooit heeft gedaan) gevonden ergens op internet. Hieronder de eerste:

‘Niemand komt tot de Vader dan door mij. Maar dat is natuurlijk alleen maar een mening.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (20)

(... die hij nooit heeft gedaan).

‘Dan zullen zij volkomen veelkleurig zijn en zal de wereld begrijpen dat u mij hebt gezonden.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (19)

(...die hij nooit heeft gedaan).

‘Iedere rank aan mij die geen vrucht draagt heeft waarschijnlijk een slechte jeugd gehad.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (18)

(... die hij nooit heeft gedaan).

 ‘Mijn wens is dat jullie elkaar liefhebben.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (17)

( ...die hij nooit heeft gedaan).

‘Jullie zijn heel goed in staat om twee heren te dienen.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (16)

(... die hij nooit heeft gedaan).

 ‘Wie zich niet herboren voelt kan het koninkrijk van God niet ingaan.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (15)

(... die hij nooit heeft gedaan).

‘Wie achter mij aan wil komen, heeft een wereld te winnen.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (14)

(... die hij nooit heeft gedaan).

‘En daarop liet hij de vijf dwaze meisjes alsnog binnen, want zijn deur staat altijd voor iedereen open.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (13)

(...die hij nooit heeft gedaan).

‘Ik verzeker jullie, een rijke zal het wel ietsjes moeilijker hebben om het koninkrijk van de hemel binnen te gaan.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (12)

(... die hij nooit heeft gedaan).

‘Wie zijn vrouw verstoot en met een ander trouwt kan op mijn begrip rekenen, want iedereen verdient een tweede kans.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (11)

(... die hij nooit heeft gedaan).

‘Niet tot zevenmaal toe, zeg ik je, want dat is voor de meeste mensen al geen doen.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (10)

(... die hij nooit heeft gedaan).

 

 

 

‘En als je hand of je voet je op de verkeerde weg brengt, probeer dan nog eens een goeie Bijbelstudie.’

 

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (9)

(... die hij nooit heeft gedaan).

‘Dat vind ik nog eens sympathiek van je, Petrus, dat je zo met mijn lot begaan bent. Je maakt een mooie mix van wat God wil en van wat de mensen van mij verwachten.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (8)

(...die hij nooit heeft gedaan).



'Niet wat de mond uitgaat maakt een mens onrein en ook niet wat de mond inkomt trouwens.'

 

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (7)

(... die hij nooit heeft gedaan).

‘Als je heel dicht bij je eigen kern blijft kun je wél over het water lopen, Petrus. Just do it.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (6)

(... die hij nooit heeft gedaan).

 

 

‘Want wie heeft zal niet nog meer krijgen en wie niets heeft zal een compensatie ontvangen, want nivelleren is echt mijn ding.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (5)

(... die hij nooit heeft gedaan).

‘Kom naar mij, jullie die verdeeld zijn en onder onbeleden zonden gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (4)

(... die hij nooit heeft gedaan).

 ‘Pas op voor nare profeten, die met confronterende teksten op jullie afkomen.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (3)

(... die hij nooit heeft gedaan).

‘Ik ben gekomen om vrede te brengen, en dus niet het zwaard.’

 

 

De 20 populairste uitspraken van Jezus ... (2)

(... die hij nooit heeft gedaan)

‘Ik ben een weg, een waarheid en een manier van leven.’

De 20 populairste uitspraken van Jezus... (1)

(... die hij nooit heeft gedaan).


‘Ga naar huis, en zondig vanaf nu niet zo veel meer.’

Durfal

Don't you dare miss him, blogde ik nog vrolijk een blogje of twee geleden. Met in het vooruitzicht een heerlijk avondje Dylan. En of u hem nu wel of niet zou willen missen, interesseerde me eerlijk gezegd niet eens zo heel erg veel. Als ik hem maar niet zou missen.

Het was de goden verzoeken.

Uitgerekend de dag ervoor werd ik namelijk ziek. Ziek met flinke koorts. Zoveel dat het niet verantwoord was om te gaan. En dus moest ik mijn Dylanmaten mailen dat ze zonder mij zouden moeten gaan. If you see him, say hello. Nog een geluk dat er een andere Dylanmate kon worden gecharterd die mijn kaartje wel wilde overnemen. Over een tijdje zal ik waarschijnlijk de dvd wel krijgen van dit concert, of de hele happening op cd. Mag ook. Maar erbij zijn is toch tien keer leuker, weet ik uit ervaring.

Nu wentel ik me dan maar in mijn heldenrol. Heldenrol? Jazeker, want ik heb het aangedurfd om er niet bij te zijn. Al durfde ik liever niet niet te durven.

Gelezen

Toen aan de dirigent Leonard Bernstein eens werd gevraagd wat het moeilijkste instrument was om te bespelen, antwoordde hij zonder een moment te twijfelen:

'Tweede viool.'

Stihlte !!!

Geniet u ook zo van de stilte in de natuur deze heerlijke herfst?

DON'T YOU DARE MISS HIM !!!

Zeg niet dat ik niet heb gewaarschuwd!!!

Regenbui(ten)

Vanmorgen naar de kerk gegaan. Door de regen. Op de fiets. Die combinatie bleek bijna uniek te zijn. Er stonden zes fietsen. Terwijl je daar op zonnige dagen met grote moeite ergens een plekje in het rek kunt vinden, kon je nu om het even op welke plaats je tweewieler stallen. Ik was niet eens verbaasd.

Maar toch. Op de terugweg naar huis (wederom door de regen) bedacht ik me opeens dat

- dezelfde stoere mensen die wekelijks een of meerdere keren de sportschool bezoeken om zich daar tegen betaling in het zweet te werken,

- dezelfde stoere mensen die niet zelden de sportfiets of mountainbike uit de schuur halen om tientallen en nog een tientallen kilometers af te leggen,

- dezelfde stoere mensen die er niet voor terugdeinzen mee te doen aan een triathlon, duathlon of noem maar op,

- dezelfde stoere mensen die zich graag laten overhalen om mee te gaan met een sportief weekendje weg naar de Ardennen om daar bergen te beklimmen, para te gliden, snow te boarden of gewoon te survivallen,

- dezelfde stoere mensen die in echte winters zich haasten naar de ijsbaan of gewoon naar Friesland afreizen en in echte zomers in diezelfde provincie zich een zeilweekend of -week veroorloven,

diezelfde mensen dus...

...in geen velden of wegen fietspaden te zien waren deze ochtend!

Wel waren ze te vinden achter de voorruit van hun auto. En met paraplu op tussen hun auto en de voordeur van de kerk. Eigenlijk zou ik wel verbaasd moeten zijn. Heel erg verbaasd. Maar ja, alles went. Blijkbaar.

Iemand heeft hierover ooit iets heel waars gezegd, namelijk dit:

Een auto is een héééééél duur regenpak.

Het laatste der dagen

Ik beleef deze week het laatste der dagen op de Nummerinformatiedienst. Het gaat zo slecht met deze business dat ze alle tijdelijke krachten eruit gooien. Half Nederland heeft tegenwoordig mobiel internet dus is de NID een verouderend instituut geworden. U zoekt het allemaal zelf wel op. En uit. Deze wending in mijn carrière zal weliswaar een vloek voor de portemonnee worden, maar een zegen voor mijn oren. Want elluk nadeel hep ook so se voordeel.

Het naderende einde geeft mij de vrijheid om het in toenemende mate wat minder nauw te nemen met de wurgende regeltjes bij de NID. De verstikkende eis van het afwerken van een gemiddeld gesprek tot hooguit 34 seconden, ik lach erom. De absurde opdracht om minstens 95% van alle gesprekken een correct nummer door te zetten, ook al nemen de geheime nummervermeldingen en faillissementen hand over hand toe, ik haal mijn schouders er over op. Het enige wat voor mij nog telt is de klant. Daar neem ik deze dagen alle tijd voor. Ik ben de rust zelve geworden te midden van vele stresskippen die nog langer zullen moeten voort beulen op de werkvloer. Ik strooi mild en liefdevol met telefoonnummers en werk elk gesprek rustig en kalm af. Ik ben begripvol voor een ieder en weet wanneer er vaderlijk en pastoraal moet worden ingesproken op de klant. Ik behoud mijn kalmte en stuur met zekere hand het gesprek tot een voor allen bevredigend einde. Het gevolg is dat menig vrouwelijke beller ter plekke smelt voor mijn auditieve charmes en ik niet zelden vermoed dat menig mannelijke beller mij voor de ideale buurman houdt, zo niet mij als weldoener en levensgids zou willen inhuren. Bij de gemiddelde trucker weet ik een gezellige oudejongenskrentenbroodsfeer neer te zetten en permiteer ik mij soms een kwinkslagje en bij de zakelijke beller houd ik het bij formele, beschaafde en zakelijke taal, want ik weet wie mijn pappenheimers zijn.

Het gevolg is dat de bellers eigenlijk niet eerder zo tevreden waren met mij dan uitgerekend nu. Dat dit niet helemaal overdreven is, blijkt uit het feit dat ik vandaag in mijn vier-uursdienst tot drie keer toe kreeg te horen dat ik zo vriendelijk was. De laatste keer kon een vrouwelijke beller het zelfs niet nalaten te roepen: "U bent een schatje!" U begrijpt dat ik aan het einde van deze week de Nummerinformatiedienst naast mijn schoenen lopend zal gaan verlaten.

Bosbessen

Gistermiddag liep ik met mijn liefste Purperpol een rondje van 8 kilometer door het bos in de buurt van onze woonplaats. Na een kilometertje wandelen kwamen we langs bosbessenstruiken die al behoorlijk vol hingen met vruchtjes. Ik plukte een paar besjes en oordeelde dat ze nog niet rijp genoeg waren. Wel mooi van kleur, maar te klein nog. Verder meldde ik mijn hartelapje dat ze nog een week of twee nodig hadden voordat ze konden worden geplukt die dit bericht overigens vrij stoïcijns aanhoorde. U moet namelijk weten dat ik ervaringsdeskundige ben op het gebied van bosbessen. Of moet ik zeggen dat ik een problematische relatie heb opgebouwd met deze fijne vruchtjes?

Feit is dat mijn moeder zaliger er indertijd niet voor terugdeinsde om mij, haar puberzoon van rond de veertien jaar, des zomers mee te tronen naar het bos om daar samen bosbessen te plukken. Dat ik daar weinig voor voelde maakte verder niet uit. Vreselijk vond ik het. Niet alleen was het een ramp om met een gemiddelde temperatuur van 25 graden Celsius (of hoger) constant op de hurken te moeten zitten om te reiken naar dit lage gewas, maar erger nog waren de vliegen die in groten getale rondom mijn lijf zwermden om - met groot succes - vers, warm en plakkerig puberzweet te scoren. Ik heb in die tijd menig vlieg een fijne dag bezorgd. Ditzelfde kan ook worden gezegd over alle teken die zich in die dagen hebben vastgezogen in mijn ongewassen tienervlees. Deze kleine zuigduiveltjes trokken zich niets aan van mijn gebrek aan hygiëne en wisten zich feilloos in lichaamsplooien te wurmen waar niemand ze ooit zou vermoeden. Ik heb in het zweet mijns aanschijns heel wat van die kleine krengen moeten verwijderen uit allerlei oksels. Voeg daar nog bij dat ik van mijn ijverige moeder meestal een bescheiden emmer meekreeg met als doel die dan geheel te gaan vullen, waar ik zelf meestal al heel blij was een bekertje vol te krijgen met die kleine pestbesjes, en u weet hoeveel leed ik heb moeten verduren in mijn jeugd. Het was nog een wonder dat de aanblik van de bosbessen van gisteren geen jeugdtrauma bij mij veroorzaakte.

Mijn moeder maakte van de besjes uiteindelijk meestal jam en sap en verkondigde daar dan bij dat dit het gezondste was wat men maar kon bedenken. Mijn moeder had daarin gelijk. Maar de prijs voor dat gezonde spul was hoog. Te hoog. Ik heb na haar overlijden nooit meer een bosbes geplukt, althans niet meer dan drie tegelijk. Dat trauma, hè.

En terwijl we voort sjokten door het bos dacht ik gisteren enigszins weemoedig weer terug aan die tijd en ik zei tegen mijn eigen jonge besje dat het bessenplukken een uitstervende bezigheid was, een uitspraak die zij durfde te betwisten. Deze hovaardij harerzijds pareerde ik met de retorische vraag of zij de laatste jaren dan wel eens iemand had zien bosbessen plukken, waarop zij deemoedig zweeg.

En alsof het zo moest zijn zagen wij vlak voordat wij het bos verlieten een ouder echtpaar bosbessen plukken. Omdat het stel op z'n minst een heel eind in de zeventig was zo niet al ruim tachtig was geweest werd hiermee mijn stelling krachtig onderstreept.

Ik denk dat ik morgen trouwens maar eens een doosje bij de groenteboer ga halen. No sweat.

Vrome boekjes

Ruim een maand geleden lag ik in het ziekenhuis en las daar dit vrome boekje.

Ik moet eerlijk zeggen dat de inhoud ervan keihard binnenkwam. Blijkbaar moet ik eerst in een tamelijk penibele situatie belanden wil ik de goede boodschap tot mij krijgen doorgedrongen.
Schuin tegenover mij op de zaal lag een man die mij dit boekje zag lezen. Omdat hij constant uit was op contact met zijn medepatiënten, een behoefte overigens die hij illustreerde door de ganse dag flauwe grappen en banale toespelingen te maken, vroeg hij mij natuurlijk al snel welk boekje ik las. Ik liet het hem zien. Hij zag het, mompelde de titel nog even voor zich uit, maar hulde zich toen al snel in stilzwijgen om niet al te lang daarna over te gaan op een onderwerp van zijn eigen keuze.

Gisteren op mijn werk in de pauze gebeurde bijna hetzelfde. In de korte pauze die ik daar telkens heb wil ik toch even wat te lezen hebben en daarom had ik dit keer dit boekje meegenomen.

Mijn sympathieke collega W. die op dat moment toevallig ook even pauze had kwam bij mij zitten en ook hij vroeg welk boekje ik las. Ik liet hem de titel zien en nadat hij die had gelezen ging hij na luttele seconden over op een ander onderwerp.

Is dat erg?

Nee dat is niet erg. Maar het zegt wel iets over de radicaliteit van het christelijke geloof die niet gelovigen blijkbaar weinig aanspreekt. Ben ik dan beter dan deze mensen? Nee, dat ben ik niet. Ik lees die boekjes namelijk niet voor niets. Ik heb ze juist hard nodig.

Bovendien zijn christenen nooit beter dan andere mensen.
Ze zijn beter af.

Ultra kort verblijf

Ik ga er vast niet meer over bloggen dan dit, maar trouwe lezers weten dat ik de afgelopen dagen in het ziekenhuis heb gelegen. Ik lag daar op de afdeling Kort Verblijf. Maar omdat ik elders in dit hospitaal een spoeling moest ondergaan werd ik vrijdag even vervoerd via de lift waarin ook gewone bezoekers stonden. Die gaan er altijd klakkeloos vanuit dat patiënten in rijdende bedden sprakeloos (want vast erg ziek) voor zich uit staren. Vandaar waarschijnlijk dat ik geen enkele reactie kreeg toen ik onverwachts toch mijn mond opentrok tijdens dit ultra korte verblijf.

Er stonden zo'n vier mensen verspreid in deze ruime lift en het personeel maande hen om plaats te maken met de volgende woorden:

"Wilt u allemaal even rechts gaan staan?"

Ik kon het vervolgens niet laten om dit verzoek af te maken met

"...dan kunt u mij gewoon links laten liggen."

En zo geschiedde, want niemand lachte. Hoewel iedereen zegt dat lachen gezond is. 

Curry

- Goedemiddag met de Heer van Stand, van wie zoekt u het nummer?

- Ik zoek het nummer van Rothermo aan de Curryweg in Spijkenisse.

- U zoekt het nummer van Rothermo aan de Curryweg in Spijkenisse. Ik ga voor u kijken. Ik krijg geen vermelding. Hoe spel ik Rothermo? .... Dat weet u niet zo precies? Dan ga ik op adres voor u kijken. Ik krijg nog steeds geen vermelding bij het adres Curryweg. Een ogenblik. Ah.... ik heb het nummer nu wel voor u gevonden. Rothermo bevindt zich aan de Curieweg in Spijkenisse. De computer helpt u nu verder, een fijne dag nog!

.....

Ik vind echt niet dat iedereen in Nederland ten minstens de HAVO moet hebben gehaald en (dus) ook niet dat iedereen moet weten wie madame Curie was. Maar als we het nuchtere feit dat de meeste mensen vaker het woord 'curry' dan de naam 'Curie' in de mond nemen nu eens zouden gaan verzilveren met het volgende idee.

Laat er in elke grote of middelgrote stad een zogenaamde Frietwijk verrijzen, met daarin opgenomen de volgende straatnamen:

Curryweg

 

Sjaschlikallee

Mayodreef

Ketchupplaats

Joppierode

Kapsalonhoek

Knoflookkade

Shoarmalaan

Chilistraat

Pindaplein


Dan weet ik zeker dat ik als medewerker bij de nummerinformatiedienst sommige klanten nóg sneller zal gaan helpen dan ooit te voren!

 

Mishandelingen

Het was vanmiddag schitterend weer en ik besloot dan ook een boodschapje te forceren om een alibi te hebben om even naar en door de winkelstraat te stiefelen.

Voor de HEMA stond een drietal in knalkleuren geklede jongeren, met kapsels waaraan duidelijk zorg was besteed, te wachten op verse prooi. Meestal hoor ik daar niet bij, want ik draag geen knalkleuren en bezit geen kapsel zodat ik ook niet meer jeugdig ben.
Maar zie, een van de toffe gasten wendde zich toch tot mij (je moet toch wat) en zei zo snel als hij kon praten:

- Meneer wilt u uw handtekening zetten? Voor de dierenmishandeling?

Snel liep ik door in het besef dat de bioindustrie in haar radeloosheid nu wel tot heel eigenaardige acties bleek te zijn overgegaan.

De Heer

Zondagmiddag 28 april 2013


- Goedemiddag met de Heer van Stand, van wie zoekt u het nummer?

- Ik zoek het nummer van De Heer op het Vlissingenplein zus en zoveel in Rotterdam.

- U zoekt het nummer van De Heer op het Vlissingenplein zus en zoveel in Rotterdam. Ik ga voor u kijken.

- De Heer heeft gekozen voor een geheim nummer. Kan ik nog iets anders voor u zoeken? Nee? Dan wens ik u nog een fijne dag verder.

(....)

"De Heer heeft gekozen voor een geheim nummer." Pas toen ik het uitsprak realiseerde ik me hoe vreemd dat moet hebben geklonken...

Op een haartje na rooms-katholiek

Als Heer van Stand op gerijpte leeftijd ben ik soms wel eens nieuwsgierig naar het leven van mijn voorvaderen. Die leefden in een andere tijd en in een ander deel van ons land. De Hoekse Waard om precies te zijn. Het dorpje Klaaswaal vormde daarin de spil van mijn familie, en nog steeds wonen talloze neven en nichten om nog maar te zwijgen van allerlei (voor mij volslagen onbekende) achter(achter)neven en achter(achter)nichten in die contreien.

Recentelijk zocht ik via Google eens wat historische informatie over dat dorpje op. Zomaar voor de aardigheid. Ondanks dat ik weinig aan de weet kon komen, brachten de geschiedkundige feiten die ik wel vond bij mij een heus schokje te weeg. En dan heb ik het niet over de allereerste spelling van Klaaswaal (Claeswael) die waarschijnlijk is ontstaan uit de componenten Claes en Wael en waarvan wordt gedacht dat de landerijen aan het toenmalige water de Waal aan ene Claes Danckert toebehoorde.

So far so good. Maar vervolgens las ik iets over de kerkgeschiedenis van Klaaswaal. De markante dorpskerk aldaar werd gebouwd in het jaar des Heren 1566. En nu komt het:

Wegens onenigheid met de verantwoordelijke pastoor besloten de heer en de inwoners van Klaaswaal over te gaan tot het gereformeerde geloof.   

Ik wist niet wat ik las. Bij mijn weten was Klaaswaal altijd al het streng reformatorisch dorpje geweest dat het in feite ook wel was, maar van enige bemoeienis van de roomse kerk had ik geen weet. De logische conclusie was snel getrokken. Stel je voor dat er geen onenigheid was geweest met de verantwoordelijke pastoor (die volgens een andere website geen zin had om elke zondag het hele eind van Strijen naar Klaaswaal af te reizen) dan was de kerk in Klaaswaal vanaf het begin een rooms-katholieke geweest en was mijn familie dat logischerwijs óók! Wie weet er is zodoende wel een misdienaartje aan mij verloren gegaan. Of een monnik of priester. Of is dat nu een heel rare gedachte?

Goddelijke column (3 en slot)

De grote god Gwin

 

De grote god Gwin, wie kent hem niet?

Gwin was er razendsnel bij in de geschiedenis van de mensheid. Hij wist haarscherp hoe hij de mens in zijn greep moest krijgen. Hij fluisterde hem in het oor: is dit nou alles? Ben je hier al tevreden mee? Er is zoveel meer man. Haal eruit wat er in zit. Laat je niet afschepen met een fooi. Wees te goed voor soberheid. Armoede past niet voor jou. Jij bent gemaakt voor weelde. Het klopt: diamonds are a girl’s best friend. En niet alleen voor girls, trouwens. Geef me de ruimte en je zult versteld staan wat je allemaal kunt bereiken.

En zo ging Gwin de geschiedenis door op zoek naar willige slachtoffers. Hij vond ze bij bosjes. Zowel in de sloppen en stegen als in de paleizen en burchten. Vooral in de heersers van de machtigen en rijken vond Gwin veel van zijn eigenschappen terug. De farao van Egypte had veel te gwinnen bij de exotische inwoners van Gosen. Hij wilde ze voor geen goud kwijt. Goedkope arbeidskrachten, elke ondernemer snakt ernaar. En ze stonden bovenaan het verlanglijstje van farao. Steden bouwen zonder lastige CAO’s of Arbo-wetten, dat schoot nog eens lekker op.

Gwin wist meer heersers in te palmen. Zoals Achab. Het viel hem niet mee om zijn land te regeren zonder dat het aangevallen werd door de buurlanden. Achab zat er flink mee. Daarom liet hij de goden van zijn vrouw toe, enkel om Assyrië tevreden te houden. Zo kon je de problemen in het groot gemakkelijk de baas. Maar ook de problemen in het klein. De huis- tuin- en keukenproblemen, om zo te zeggen. Bijvoorbeeld als je tuin almaar groter wordt en je kunt je fraaie plantjes niet langer kwijt. Wat is er dan veel te gwinnen bij het stukkie van de buurman. Even over de schutting piepen en klaar ben je. Buurman begrijpt het wel. Of niet, maar daar had buurman erg weinig bij te gwinnen. Dus.

Maar ook de kleine man had zo zijn vraag naar Gwin. Gehazi, bijvoorbeeld, wist hoe je het geluk soms een beetje moest afdwingen. Kwestie van een gwin-gwin-situatie. Hij besefte heel snel: die Naäman moet je niet voor het hoofd stoten, dat zou erg onbeleefd zijn. Voor wat, hoort wat, zo leren ze dat in het buitenland. En niet alleen daar. Een leugentje om bestwil was daarom snel bedacht. Gwins doel heiligt de middelen. Zo wordt Gwin zelf ook een beetje heilig. Ja, Gwin groeit voordat je er erg in hebt zomaar uit tot een religie. Een religie met als middelpunt de alternatieve drie-enigheid Gmak, Gnot en Gwin. Ook bij u in de buurt.

Goddelijke column (2)

De grote god Gnot

 

De grote god Gnot, wie kent hem niet?

Gnot was er steeds razendsnel bij in de geschiedenis van de mensheid. Hij wist haarscherp hoe hij de mens in zijn greep kon krijgen. Gnot was degene die koning David zo ver kreeg dat hij op idolate wijze gnoot van het uitzicht vanaf zijn balkon. Gnot fluisterde daarbij sarcastisch: wat een moordwijf!

Gnot was er ook bij toen Salomo veel buitenlandse vrouwen uitkoos en beminde. Die onmatigheid van Davids zoon - Gnot sprak liever van grenzen-loos genieten - zette de deur wijd open voor de collega-goden van Gnot. Zo werd het nog erg druk en gezellig aan het hof van Salomo. Het toch wat saaie monotheïsme werd vervangen door een veelkleurig palet van exotische goden. En ach, religie kwam in de basis toch altijd op hetzelfde neer?

Wat eerder in de geschiedenis was Gnot actief toen Ezau de geur van linzensoep rook. Toen hij die opslokte gnoot Gnot van zijn overwinning. Want wie gniet moet al het andere minder belangrijk achten of zelfs liever vergeten. Gnieten is het hoogste goed, een doel op zich. Gnieten maakt het leven de moeite waard en maakt in feite het leven zelf; de coïtus is immers de ultieme gnotsdaad?

Zo wilde de vrouw van Potifar ook wel eens wat Gnot ervaren en offerde daarvoor de reputatie op van een omhooggevallen Hebreeuwse slaaf. Wel jammer dat die sukkel zelf van geen Gnot wilde weten.

Ohola en Oholiba had Gnot echter volledig in zijn macht. Ja, met die twee was het dubbel genieten. Dubbel en dwars zelfs: eerst flink wat overspelige seks en daarna als afmaker een fikse portie geweld. Dat zou veel later - in het televisietijdperk - nog een beproefd recept gaan worden voor de betere Gnotsfilm.

Zelfs Noach wist als het er op aan kwam soms te gnieten en dronk zich dan van zijn eigen wijngaard een stuk in de kraag. Zijn zoon Cham kon daar op zijn beurt ook wel weer van gnieten. Zoveel gnot in één familie: heerlijk toch?

Gnot had gnoeg projecten – hij verveelde zich nooit. Zo adviseerde hij Lot om het beste land te kiezen en ging vervolgens elke avond met hem stappen in de steden Sodom en Gomorra. Later hielp hij mee een werelds feestje te bouwen in de woestijn en opperde daarbij het te gekke idee van een gouden kalf, met als motto: hoogste tijd voor een nieuw godsbeeld.

Zo had Gnot hele horden schepsels te pakken gekregen en kon met hen doen en laten wat hij wilde. Mensen bespelen - het was zó gemakkelijk. Ze lieten zich alle kanten opsturen. Een snufje hebzucht en een vleugje wellust waren meestal al voldoende voor de fijnste resultaten. Zeker nu, in het rijke Westen, waar Gnot eindelijk de volle plaats krijgt die hem toekomt…

Goddelijke column (1)

De grote god Gmak

De grote god Gmak. Wie kent hem niet? Gmak dient de mens. En wat is er mooier dan dat? Hoe meer Gmak de mens dient des te meer zal de mens Gmak gaan dienen. En daarmee de dienst aan God stoppen. Dat zou in feite het mooiste zijn. Gmak zorgt ervoor dat alles soepel en gladjes kan verlopen. Zonder al te veel obstakels. Het liefst geen enkele. Bij de dienst aan God barst het van de obstakels en de moeiten. De weg naar de hemel is geplaveid met ellende. Toch? Nooit is het genoeg. Telkens opnieuw moeten er barrières genomen worden en pas aan het einde van je Latijn stopt dat. Nee, dan Gmak. Hij belooft het paradijs gewoon hier en nu. Zonder wachten, zonder oponthoud. Het kan allemaal zoveel gmakkelijker. Als hij zijn gang maar mag gaan. Kleine moeite, groot plezier.

Neem nu Kaïn. Die maakte het zich tenminste nog eens gmakkelijk. Hij bedacht: waarom een dier offeren als het ook met wat koren kan? En laten we wel wezen: die Kaïn had gewoon een punt. Koren offeren was per saldo al een vorm van verspilling, maar een prachtig dier slachten en weg laten branden louter en alleen om de hemel een plezier te doen? Tja, hoever moet je gaan om de godheid tevreden te stellen en te houden? Het offeren van zo’n levend wezen, zonder hem te gebruiken voor de maaltijd, zou eigenlijk zonde zijn…

Gmak was vanaf dat moment aanwezig om nooit meer weg te verdwijnen. In de loop der eeuwen heeft hij ontegenzeggelijk terrein gewonnen om in deze tijd volledig tot zijn recht te kunnen komen. Wij praten in onze dagen over de Gmaksindustrie. Hele bedrijventerreinen staan vol met gmaks-BV’s. Gmaksmiddelen puilen uit de schappen van de winkels. Zij aan zij met gnotsmiddelen overigens. Van elektronica tot prullaria; u noemt het en zij maken het. Beter nog: zij maken het en u wilt het. Maakte God de aardbei - alleen verkrijgbaar in een belachelijk klein deeltje van de lente? Gmak maakte en stelde daar tegenover de aardbei die het hele jaar verkrijgbaar is. Gmakkelijk toch? Maakte God de mens, uniek en enig van wezen? Gmak weet iets beters: de kloon. Het is nog even wennen, maar de voordelen zijn nu al duidelijk. Een kloon is altijd betrouwbaar, uiterst gehoorzaam en precies op maat. Kost een schijntje en doet het altijd. Het gmak dient de mens. Zolang die nog bestaat tenminste. Want een kloon hoeft niet gediend te worden. Die dient zelf. En wat dient die kloon dan? U weet het: de grote god Gmak!

Me, myself & I

Naast mijn schoenen

Tell me why I DO like mondays:

Ik kreeg vandaag op mijn werk op de Nummerinformatiedienst binnen het uur maar liefst twee complimenten:

- U bent écht mijn reddende engel!

- Je bent een schat!

Mijn schoenen heb ik inmiddels weer aangetrokken, want met name mijn vrouw vond de geur niet te harden. Vooral omdat ik natuurlijk háár reddende engel en schat ben. Dat ook nog.

Een allegatie voorafgaand aan de abdicatie

"Verlossing is geen wellness."

(citaat uit het boek Jezus van Nazareth - Proloog - De kinderjaren)

 

 

 

Inderdaad: verlossing is geen wellness, maar (een) weldaad.

God heeft ons welgedaan.

Daarom vraagt hij ook wel-daden aan ons.

Ziek

De jongens zijn ziek. Allebei. Een wonder eigenlijk, want jaren gingen voorbij zonder dat er meer aan de hand was dan een ordinaire snotneus of een niesbui of twee. En nu is het kerstvakantie en hebben de heren bijna vanaf dag één achter elkaar koorts gekregen. Die koorts blijkt vanuit de bodem van hun tenen te worden beleefd. Er wordt, vanaf bed en bank, uitsluitend nog zacht murmelend en monotoon gepreveld, elk half uur de thermometer ingeschakeld en het loopje naar de wc beschouwd als een onderneming van groteske afmetingen. Ondertussen proberen wij, ouders, alle hoofden koel te houden. Water drinken is belangrijk weten wijzelf, maar zie het hun maar eens wijs te maken. Nergens hebben ze zin in, en dus al helemaal niet in een glaasje water. Zelfs televisie is voor Luuk alleen nog interessant als we de dvd’s van de rustgevende, ouderwetse serie De Zevensprong opzetten. Ellendeling die ik ben, herinner ik hem fijntjes aan alle momenten van het afgelopen jaar dat hij juist zo verlangde naar een griepje. Nu het zo ver is, ben ik niks te beroerd om hem eens passend de les te lezen over deze overmoedige en zondige verlangens. Luukjelief had zo’n griepje natuurlijk niet in de vakantie gepland en het hele gebeuren verder ook zwaar geromantiseerd. Ziek zijn betekende voor hem vooraleerst niet naar school te hoeven en verder op de bank liggend Donald Duckjes lezen, afgewisseld met hapklare brokken televisie of computerspelletjes, desnoods even wat lego en verder lekkere hapjes en tot slot een cadeautje toe. Dan is de werkelijkheid hard. Na anderhalve dag koorts en amper eten wekken we Luuk ’s ochtends weer en verzucht hij: “Ik begrijp niet dat ik nog niet dood ben.”

 

Deze column werd in 2008 gepubliceerd in Aan de Hand

 

Glorie en schande

De kerk bestaat uit mensen die als het moeilijk wordt het vuile werk graag door een ander laten opknappen. Ze bestaat uit zwakkelingen die het zelf niet kunnen bolwerken. Huichelaars en goochemerds. Mensen die de kat in het donker knijpen en het achter de ellebogen hebben. Mannen met eerzucht en vrouwen met praalzucht. Burgermansfatsoen overspoten met een dun laagje religie. Met kerst zit de hele meute in de kerk te zingen van vrede op aarde, maar als het er echt op aankomt, blijft de goegemeente net zo gemakkelijk op de bank hangen. De mond vol over Jezus en genade en vergeving, maar in praktijk zie je totaal geen verschil met welk ander mens dan ook. Op zijn best een groep goedbedoelende, maar niets bereikende vrijwilligers met een iets te groot geweten en een veel te klein gevoel voor realiteit. De kerk? Dat is een volkomen achterhaald instituut met een geschiedenis waar ze, als je geluk hebt, zelf liever niet aan herinnerd wil worden. En één van hen ben ik.

De kerk bestaat uit heiligen die gekocht zijn door het bloed van het Lam van God. Ze bestaat uit uitverkorenen die de hemel hebben geërfd. Mensen die zich afhankelijk hebben gemaakt van hun Verlosser. Kinderen van de Allerhoogste die zich niet hebben bevlekt met de zonden van deze wereld. Beide benen op de grond en het hart in de hemel. In de wereld, maar wezenlijk anders. Vol geloof, vol hoop, vol liefde. De kerk wordt behuisd door mensen die laten zien wat het is om de minste te willen zijn. Niet uit op effectbejag of eergevoel. Hun kruis opnemend lopen ze hun Heiland achterna, waar hij ook gaat. En waar hij is, daar zijn zij. Uit de hemel geboren, naar de hemel onderweg. Alle ballast verloren, alles afgelegd wat aards is. Licht en vrij en vol van leven. Olie voor hun lampen en brood en wijn als levenskost. Geschoeid met het evangelie van de vrede en bewapend met het Woord van de waarheid. Brandende harten en vurige liefde. Met een staat van dienst waar je jaloers op kan worden. Alles om niet ontvangen van hun enige Heer, die een eindeloze liefde voor hen koestert. En  één van hen ben ik.

 

Elpenbeenen legeren

Wat een interne verhuizing al niet teweeg kan brengen. Tussen de religieuze boeken van lang en nog langer geleden vond ik opnieuw een boek dat gezien de handtekening op de eerste pagina nog van mijn opa zaliger geweest moet zijn.

Ik meld het hier niet met trots, maar mijn opa zaliger schijnt in zijn leven een nogal onmogelijke man geweest te zijn. Toen hij overleed was ik amper twee jaar oud en de kans is levensgroot dat hij en ik elkaar in dit ondermaanse nooit hebben ontmoet en daarom kan ik uit eerste hand niets over hem kwijt, maar de verhalen over hem deden de ronde in de familie. Veel weet ik daar niet (meer) van, maar wel dat mijn eigen moeder zaliger altijd vol bewondering over háár moeder sprak: een zeer vrome vrouw, zichzelf altijd wegcijferend, hard werkend, nooit klagend, etc. etc. Over haar vader daarentegen sprak zij zelden, en als ze dat deed kwam vooral zijn bovenmatige gestrengheid ter sprake. Er deugde nooit nergens niks van, en dat gold (natúúrlijk!) ook voor de kerk. Allemaal te licht en te gemakkelijk. Misschien was het omdat mijn oma en opa met elkaar moésten trouwen (mijn oma scheen dit altijd als een straf van God te hebben gezien), dat het een en ander zo is komen te liggen, maar dat is zomaar een aanname.

Terug naar dat boek.
Ik zal hieronder de titel weergeven zodat u gelijk weet welke geest we hier in de kuip hebben: (houdt u vast)

DE

DONDERSLAG

DER

GODLOOZEN

WEGENS

HET SCHRIKKELIJK OORDEEL, ENDE

DE PIJNE DER HELLE.

 

HET EERSTE DEEL.



Bent u daar nog?
Gelukkig maar, want er is ook nog een tweede deel:

MET DE

HEMELSE VREUGDE

VOOR DE GELOOVIGE ZIELEN.

 

HET TWEEDE DEEL.

 



Eind goed, al goed dus?

Niet helemaal. Want het slechte nieuws is dat het boek 262 pagina's telt en het tweede deel pas een aanvang neemt op pagina 222.

Aanvankelijk was ik van plan om dit stichtelijk volksboek dat Cornelis van Niel in 1660 schreef de grond in te boren, omdat het natuurlijk vol van angst en vrees voor de hel staat en dit niet bepaald de juiste weg is om tot Christus te komen. Maar daar kwam ik toch enigszins van terug. Want toen ik eens heel eerlijk de "voorrede" ging lezen las ik daarin dingen die moeilijk zijn te weerleggen.

De "goedgunstige Lezer" wordt daarin namelijk opgeroepen om eens na te denken over de dood. Gezellig! Niet dus, maar ook de auteur weet daarvan:

"Want daar zijn weinig Menschen die gaarne hooren van den Dood, en van het laatste Oordeel dat op den Dood volgt, bij name rijke en wereldsche mensen, die op elpenbeenen legeren slapen, en weeldig zijn in hare Maaltijden, die in alles volheid hebben, en geenes dings gebrek, met de Laodicensen. Apoc. 5 : 17."

Het klopte natuurlijk als een bus wat hier werd beweerd. Wie een rijk leven lijdt taalt niet naar en om de dood. En rijke mensen, hoorde ik daar ook niet bij? Slaap ook ik immers niet op een "elpenbeenen leger"? Ben ook ik niet "weeldig in (mijne) Maaltijden" en heb ik niet "in alles volheid en geenes dings gebrek"?

Ik zal dit boek nooit gaan lezen, vermoed ik. Maar de boodschap ervan kwam voor deze "geloovige ziel" die helemaal vanuit de zeventiende eeuw als couch potato te kijk wordt gezet als een eh...  donderslag. En mijn opa? (zie foto - voor zijn boerderij in de Hoekse Waard) Die had me natuurlijk allang een draai om de oren gegeven voor al mijn lichtzinnig- en vrijzinnigheden! Misschien had hij daar ook alle reden toe. Niet dat ik nu heel bang voor de hel ben geworden, maar wel voor het gegeven dat die hemelse vreugde van het tweede deel bepaald nog niet te allen tijde in mijn leven zichtbaar is. Daar ligt nog wat werk in het verschiet voor deze goedgunstige lezer...



26 april 2014

Vijfenveertig lange jaren heb ik moeten wachten, maar nu is de tijd rijp. Koninginnedag wordt Koningsdag en valt niet langer vier dagen na mijn verjaardag, maar (als ware het toeval) volgend jaar precies daaróp.

Ik weet nog goed dat ik als jochie van een jaar of tien, elf, twaalf al dacht: Yes! Als die baby over een tijdje koning wordt en het feest op zijn verjaarsdatum wordt gezet, zit ik goed. Dan is de dag na mijn verjaardag een vrije dag. Voor iedereen! Dat zou gaan betekenen dat ik mijn verjaardagsfeest altijd op 26 april zou kunnen houden, omdat niemand die avond dan snel weer naar huis zou moeten. Zo hield ik de moed erin en hoopte - inmiddels broederlijk geruggensteund door Bob Dylan en Boudewijn de Groot - op andere, vooral betere tijden. Al die tijd wist ik mij van de prins geen kwaad en school in mij een pragmatisch aanhanger der monarchie.

En nu is het dan zover. Dat wil zeggen: het gaat vanaf 2014 zover worden. Maar dan ben ik inmiddels 57. Een leeftijd waarop een tere heer met een broos gemoed niet telkens opnieuw aan zijn verjaringsdag wil worden herinnerd. Het is kortom niet zozeer de tijd die rijp is, alswel uw dienaar die in 2014 enigszins overrijp is geworden. Die hele troonsopvolging komt domweg veel te laat! Ik had het kunnen weten natuurlijk. Had ik al die jaren maar beter in mijn bijbeltje gelezen...

"Vertrouwt niet op prinsen, op des mensen kind, bij hetwelk geen heil is."

De hemel van '63

We spreken deze dagen over de hel van '63.Voor de jonkies onder u: dat was de strengste winter sinds jaren, waarin (natuurlijk) ook een Elfstedentocht werd verreden. Bij de start van die tocht vroor het niet minder dan 18 graden, om even een beeld te geven hoe bar het was. Met zulke temperaturen vroren zelfs de rivieren dicht en kon men met de auto zo het ijs oprijden, hoewel er toen aanmerkelijk meer ijs dan auto was in Nederland.

Die Elfstedentocht is volledig langs uw heer van stand heengegaan, zij het voornamelijk omdat hij daar nog iets te jong voor was. Pas aanmerkelijk later kwam hij in de kracht van zijn leven, maar omdat hij altijd heel eenvoudig is gebleven heeft hij zich nooit willen laten inschrijven voor die Tocht der Tochten. Een heer gaat zijn eigen eenzame weg.

Terug naar 1963. Destijds was uw heer dus nog een heertje en genoot hij volop van alle sneeuw en ijs. Wintergesels en ijsgruwelen gingen compleet aan hem voorbij. Het was sleetje rijden en balletjes gooien wat de Rommeldamse klok sloeg. Dat mijn dankbare kinderhand gauw gevuld was getuigen onderstaande foto's stilzwijgend. Daar zien de oplettende lezertjes hoe een heer in de dop zich met louter en alleen een bezem en een grote broer kon vermaken. (Ik zal hier niet de goedkope vergelijking trekken met de jeugd van tegenwoordig, die in hun centraal verwarmde huizen op hun tablet hooguit nog bereid zijn een videoclipje aanklikken met de nagespeelde werkelijkheid van toen, maar die gedachte ligt wel op mijn tong, als u begrijpt wat ik bedoel.)

Enfin. Even later kon de koude worden verdreven door een enkel kopje thee met een eenvoudig doch voedzaam kaakje (voor de jonge vrienden onder u: dat was een onopgeleukt c.q. ongepimpt koekje). Het waren de dagen van één koekje bij de koffie en het waren goede dagen. Zelfs mijn goede vader leefde nog en hij was het in eigen persoon die deze kiekjes met zijn Agfa Klak maakte. Terwijl velen in Friesland door een zelfgekozen hel gingen beleefde ik het hemeltje van '63. Het waren mooie tijden.

Liefs van mij

Geachte lezer,

Toen uw heer van stand nog jong was en hij zijn eerste sollicitaties verrichtte gebeurde dat nog via het schrijven op briefpapier. Omdat bij hem zich het idee had postgevat dat zijn roeping in het lager onderwijs lag werd hij tevens geacht die brieven met pen te schrijven, zodat de bestuurders der diverse Protestants-Christelijke Onderwijsverenigingen zich ervan kon vergewissen dat het handschrift van deze kandidaat in orde was. Een sollicitatiebrief schrijven was in die tijd nog degelijk handwerk en bepaald niet met een druk op een paar knoppen was afgehandeld.

In die tijd, en we praten hier over een periode niet heel diep in het vorige millenium, was het gewoon elke sollicitatiebrief af te sluiten met een 'Hoogachtend'. Kom daar nu maar eens om. De vriendelijke groeten vliegen je al jarenlang om de oren. We zijn in Nederland op papier althans erg vriendelijk geworden, hoewel de praktijk daar bepaald geen gelijke tred mee heeft weten te houden. Hoogachten is een archaïsche uitdrukking geworden en dat zegt iets over onze samenleving. Respect opbrengen is het nieuwe hoogachten, en moet voor een goed deel eerst worden verdiend. Enige vriendelijkheid kunnen we op papier nog wel opbrengen, maar veel gekker moet het vooralsnog niet worden.

Toch hebben die vriendelijke groeten inmiddels ook weer hun beste tijd gehad en evolueren waar je bij staat naar een volgende - ongetwijfeld tijdelijke - halte. Sinds een jaartje of tien besluiten wij onze brieven en e-mails steeds vaker met een hartelijke groet. Nu heb ik daar geen enkel probleem mee waar het gaat om een goede vriend, een familielid of een fijne broeder of zuster. Maar ik heb meer dan eens een e-mailwisseling gehad met een voor mij volslagen onbekende die het met mij blijkbaar zo vertrouwelijk had of dacht te hebben dat er prompt werd gekozen voor een hartelijke eindgroet.

Het laatste bastion dat daarin nog moest worden genomen worden is het gebruik ervan in het zakelijke verkeer. Dat tijdperk blijkt inmiddels ook aangebroken. Naar aanleiding van het overgaan naar een andere zorgverzekeraar ontving ik enige dagen geleden een brief die werd besloten met een hartelijke groet van de directeur. Nu ging hier weliswaar om een heel erge christelijke verzekeraar, met een directie die natuurlijk een waanzinnig groot hart heeft voor de zorg, maar toch. De brief was zakelijk.

Ik schat daarom dat, wanneer we in dit tempo doorgaan, we over een jaartje of tien, twintig elkaar gaan 'eindgroeten' met Liefs van mij, wat dan vijftig jaar daarna belachelijk ouderwets zal worden gevonden omdat iedereen dan gewoon Doei! onder zijn webmail denkt (schrijven bestaat dan niet meer).

Als een laatste Mohikaan werp ik mij, tegen beter weten in, in de strijd, daarbij staande op de barricaden en vechtend tegen de bierkaai en groet ik u allen met een zeer provocerend

Hoogachtend,

Uw Heer van Stand(vastigheid)