Een ernstig verzoek

De actie die werd georganiseerd door Serious Request voor vrouwen en meisjes die slachtoffer zijn geworden van seksueel geweld heeft dit jaar ruim twaalf miljoen euro opgebracht. Een prachtig resultaat.

Maar zullen we dan hierbij ook even afspreken dat alle gulle gevers aan die actie zich vanaf heden nooit (meer) zullen bezondigen aan porno of prostitutie? Zodat deze giften niet verworden tot een moderne vorm van aflaat en de gevers op de jongste dag niet als huichelaars zullen worden ontmaskerd? Of snij ik nu een onderwerp aan dat totaal niet aan de orde is?

Van slanke den tot Christusboom

Daar sta je dan, te pronken voor je nieuwe eigenaars. Jij die kort geleden nog zo mooi en fier overeind stond en zo vol van natuurlijke schoonheid was. Een en al leven, altijd buiten, alle weersomstandigheden trotserende. Hoe wreed lijkt er nu een einde aan je dagen te zijn gekomen. Hoezeer is je trots geknakt. Ondanks alle opsmuk, of juist daardoor, ben je slechts een schaduw geworden van wie je was en eigenlijk ook hoort te zijn.

Hoe is het zover gekomen? Eerst werd je met enkele grove en meedogenloze slagen ontworteld en kwam je daardoor ten val. Direct daarna werd je, bijna ontzield, opgepakt en ergens in een laadruimte gesmeten. Je werd uit je natuurlijke habitat gerukt en in onheilspellende duisternis vervoerd naar een onbestemde plaats. Daar werd je vervolgens gekneveld door een veel te strak zittend net van nylon die al je takken de levensruimte benam. Alsof je leven nog verder getemd diende te worden dan al was gebeurd. Alsof het nog niet genoeg was dat de aanvoer van je levenssappen je ruw was ontnomen. Je moest maar zien hoe je in leven bleef. Opnieuw werd je vervoerd, nog verder van huis, naar een hel verlichte plek, als ware het een bordeel waar je als handelswaar verkocht zou gaan worden. Je kreeg een label om je stam waarin je eigenschappen werden aangedikt en over je herkomst werd gelogen. Voor een paar tientjes wisselde je van eigenaar en werd je meegenomen naar een oververhitte plaats waar je kunstmatig recht overeind werd gezet en gehouden door een kruis in je bast te slaan. Vervolgens werd je bespottelijk aangekleed met ballen en lampen en slingers en een piek. Je voelde je vernederd en verkracht. Je voelde je als een hoer die opzichtig werd opgesmukt voor haar klanten. Even stond je in het middelpunt van de belangstelling. Maar uiteindelijk ging het helemaal niet om jou, zoveel was duidelijk. Net als bij een publieke vrouw wist men je naam niet eens en maalde men daar ook niet om. Als uiting daarvan werd er een spottend liedje over je gezongen waarin je nota bene een den werd genoemd.

Nadat het nieuwe er vanaf was werd je al gauw gewoontjes en nadat je de eerste tekenen van uitval begon te vertonen hoorde je hoe er werd gesproken over wat men verder met je zou aan moeten. Men wilde van je af, maar hoe? Terug naar het bos zou te duur zijn. Het zou sowieso al onmogelijk zijn om je opnieuw ergens te laten wortelen, zover was je al heen. Van verdriet vloeide er een druppel hars van je bast naar beneden. Niemand die het zag. En terwijl jij de doodstrijd voerde waren je wrede eigenaars bezig om zichzelf te vullen met copieuze maaltijden.

Ontworteld, ontvoerd, vernederd, verkracht, gekruisigd, tentoongesteld, verwaarloosd, verpieterd, uitgedroogd, en uiteindelijk (half) dood weggesmeten.  

Zo ben je geworden tot een ware Christusboom.

 

 

 

 

Vervolg overheidscampagne Vieze Vaatdoekjes

Een overheidscampagne tegen vieze vaatdoekjes. Met als motto: elke dag even verschonen. Mooi.

Nu is het wachten op een vervolg vanuit christelijk hoek.

Een kerkelijke campagne tegen een vuil hart of geweten. Motto: elke dag even verschonen.

U weet wel waar.

De gelijkenis van de idealist en de realist

Twee mensen gingen naar de kerk om te bidden, de een was een idealist en de ander een realist. De idealist stond daar rechtop en bad bij zichzelf: “God, ik dank u dat ik niet ben als de andere mensen, die milieuonvriendelijk, asociaal of uitbuiters zijn, en dat ik ook niet ben als die zogenaamde realist. Ik ben vegetariër en koop ook altijd uitsluitend ecologische producten. Ik heb zonnepanelen laten installeren en bezit geen auto omdat ik uit principe alles met de fiets of met het openbaar vervoer doe. Ik heb een baan in het welzijnswerk en mijn vrije tijd verdeel ik over biologisch tuinieren en het geven van mantelzorg aan mijn oude moeder. Ik ben lid van de SP en maak mij ook verdienstelijk in het plaatselijke buurtcomité.”

De realist bleef een eind uit de buurt van de idealist, stond eveneens rechtop en bad bij zichzelf: “God, ik dank u dat ik niet ben zoals de idealisten die denken dat ze zo geweldig zijn omdat ze zogenaamd allerlei goede dingen doen. In feite hebben ze er geen idee van hoe de wereld daadwerkelijk in elkaar steekt en vinden ze zichzelf al heel goed als ze hun afval scheiden en rechtsdraaiende yoghurt kopen. Maar als hardwerkende ondernemer zorg  ik ervoor dat veel mensen die anders hun hand moesten ophouden nu tenminste nog een baan hebben en zo voor zichzelf kunnen zorgen. Feitelijk help ik dus veel meer mensen dan zij, omdat mede door mij de economie draaiende blijft en er zodoende ook nog geld is voor goede doelen, waar ik mij trouwens ook nog voor inzet, zoals bij de Rotary Club.”

Zowel de idealist als de realist ging ongerechtvaardigd naar huis. Want wie zichzelf, op welke wijze dan ook, verhoogt zal vernederd worden.

Terugkeer

De Nederlands Gereformeerde Kerk komt op een goede dag tot ontdekking dat zij in feite geen enkel bestaansrecht heeft en keert met gepaste schaamte terug naar de Vrijgemaakt Gereformeerde Kerk. Na aanvankelijke grote verlegenheid met de situatie te hebben gekregen, vraagt die zich op haar beurt af hoe zij eigenlijk nog langer kan verantwoorden dat zij indertijd de Gereformeerde Kerk heeft verlaten en sluit zich aan bij wat nu de Protestantse Kerk van Nederland is geworden. Inmiddels hebben de Remonstrantse Broederschap, de Nederlandse Protestantenbond, de Hersteld Hervormde Kerk, de Christelijk Gereformeerde Kerk, de Gereformeerde Gemeenten, de Oud Gereformeerde Gemeenten, de Gereformeerde Gemeenten in Nederland, de Hersteld Gereformeerde Gemeenten, de Voortgezette Gereformeerde Kerken in Nederland en tientallen andere soortgelijke splinterdenominaties dat ook gedaan. De drie aanvankelijke geledingen van de PKN beseffen hiermee pas goed wat het is om vanuit heilige vrees voor God in zak en as terug te keren naar broeders en zusters die eens de rug zijn toegekeerd en vaardigen een bidden en vasten uit. Naar aanleiding daarvan wordt besloten om zichzelf op te heffen en boete te doen over alle haat en nijd, oorlog, moord, diefstal en vernieling die zij vanaf de tijd van de Reformatie de roomse kerk heeft aangedaan. Bij het vernemen van al deze zaken schudt de rooms-katholieke kerk op haar grondvesten en zondert zij veertig dagen af voor bezinning en inkeer. Allerhande apostolische afsplitsingen, Baptistengemeenten, evangelische groeperingen en pinksterbewegingen weten hierna niet hoe snel ze willen instemmen met deze eenwording en gaan geruisloos op in de groeiende, ene, algemene, christelijke kerk. Dan vindt, na duizend jaar tweedracht, een definitieve omwenteling plaats en keert de rooms-katholieke kerk zich naar het oosten, valt op de knieën en belijdt ze in tranen haar zonden inzake de afkeer, minachting en veroordeling van de orthodoxe kerk van Constantinopel vanaf het jaar 1000 tot op heden.

Na alle uitingen van spijt, verdriet, berouw, verootmoediging en schuld belijden wordt besloten om alle kerkelijke geledingen in afvaardigingen te laten samenkomen in Jeruzalem. De staat Israël heet de christelijke kerk van alle plaatsen hartelijk welkom en stelt accommodatie en vervoer beschikbaar. Inmiddels heeft het opperrabbinaat van Jeruzalem - geïnspireerd door de actualiteit - zich opnieuw gebogen over het Nieuwe Testament en leest met ongesluierde harten en hemelse ogen wie de Rabbi van Nazareth werkelijk was.

 

1. Diezelfde dag scheurt het wolkendek van de hemel en verschijnt in blinkende gestalte de Zoon des Mensen op de berg Sion.*
2. Diezelfde middag doe ik mijn ogen open, kom ik langzaam overeind en bemerk ik dat ik weer eens heb liggen dagdromen.*

 

* Doorstrepen wat niet wordt verlangd

 

 

Opwekking 244

"Welzalig de man die niet wandelt in de raad der goddelozen..."

Zo begint een bekend Opwekkingslied. Bijna letterlijk zijn hier de eerste verzen van Psalm 1 uit de aloude Statenvertaling op melodie gezet. Mooie, ware woorden die een waarheid uitdrukken die voor de wereld een dwaasheid is.

Vooral het refrein, waar het gaat over een boom die geplant is aan waterstromen en op zijn tijd vruchten geeft, spreekt menigeen aan. Daarbovenop komt nog dat het loof van die boom niet verwelkt. Nou, daar hebben we wel oren naar, en zo'n boom willen we dan ook wel zijn (als we al niet denken dat dit nu eigenlijk al zo is).

Maar toch. Toch is dit schone liedje slechts een halve waarheid. Want de rest van Psalm 1 ontbreekt. En te vrezen valt dat dit geen toeval is. Want wat lezen we daar? De Statenvertaling vervolgt vanaf vers 4:

Alzo zijn de goddelozen niet, maar als het kaf, dat de wind henendrijft. Daarom zullen de goddelozen niet bestaan in het gericht, noch de zondaars in de vergadering der rechtvaardigen. Want de HEERE kent den weg der rechtvaardigen; maar de weg der goddelozen zal vergaan.

Hier komt het oordeel ("het gericht") van God om de hoek kijken. En het oordeel van God dat willen we juist liever niet (ervaren). De tijdgeest van deze wereld vloeit helaas ook door waar we hem niet snel verwachten. Om precies deze reden (het liever willen overslaan van Gods naderende oordeel over een verdorven wereld en een lauwe kerk) slaan bijna alle moderne kinderbijbels de verdrinkingsdood van de goddelozen ten tijde van de watervloed maar graag over of wordt die uiterst summier beschreven. God moet wel een god van liefde, vrede, troost, veiligheid, goedheid en geborgenheid blijven. Niet van straf en oordeel, dat is niet fijn.

Maar God is niet fijn. Hij is, naast ongehoord liefdevol, ook zeer rechtvaardig. Zozeer dat geen onrecht kan blijven bestaan bij Hem. En wie zich willens en wetens afkeert van God loopt (dus) naar de hel. Goddelozen kunnen niet overeind blijven als 'het gericht' komt. De Bijbel is daar - onder andere in deze Psalm 1, maar ook op vele andere plaatsen - klip en klaar over. Wij niet, wij zingen liever lieve en fijne liedjes over God. Waarin het voor ons goed eindigt - zo ook in Opwekking 244 dat besluit met het geruststellende "alles gelukt". Maar als de apostel Johannes zijn Heer en Heiland in een visioen op Patmos ziet, breekt hij niet uit in een praise-lied, maar valt hij als dood neer. Tot zover de lieve Jezus van de kinderbijbelschaapjesverhalen.

Als zelfs een apostel van Jezus Christus al als dood neervalt bij Zijn verschijning, hoe zit dat dan bij mij?
Bij die gedachtegang past een weinig hippe Bijbeltekst: Filip. 2:12b (SV)

"... werk aan uw eigen zaligheid met vrees en beven."

Of iets moderner (NBV): "Blijf u inspannen voor uw redding, en doe dat in diep ontzag voor God."

Mercedes Benz

"Oh Lord, won't you buy me a Mercedes Benz?", zong Janis Joplin in 1970. Drie dagen later was ze dood.

 
Het automerk heeft decennia later dit lied nog handig weten te gebruiken in diverse hippe reclamespots.

En the Lord?

Zou die niet wachten totdat iemand zingt of bidt

"Oh Lord, shall I sell my Mercedes Benz?"

Iedereen verdient een morgen

Ik reed laatst over een weg waarlangs een spandoek van KWF Kankerbestrijding was gespannen. Hierop was de bovenstaande spreuk te lezen. "Iedereen verdient een morgen."
Zoals zo vaak gebeurt in reclameslogans gaat ook deze spreuk uit van de goedheid van de mens. De aantrekkelijke gedachte is: wij mensen verdienen het om te leven. Op die kurk drijft de reclamecampagne van de kankerbestrijding. Waar die kurk zelf dan ook op mag drijven het is in ieder geval niet het evangelie van Jezus Christus. Want hoe anders spreekt de Zoon van God over wat wij mensen verdienen. Als wij ons niet willen bekeren is het enige dat wij verdienen de dood, zei Hij.

Tot zover 'Onze Lieve Heer'.

Overdreven?

Lees Luc. 13: 1-5 maar eens:

1 Er waren op dat moment ook enkele mensen aanwezig die hem vertelden over de Galileeërs van wie Pilatus het bloed vermengd had met hun offers. 2 Hij zei tegen hen: ‘Denken jullie dat die Galileeërs grotere zondaars waren dan alle andere Galileeërs, omdat ze dat ondergaan hebben? 3 Zeker niet, zeg ik jullie, maar als jullie niet tot inkeer komen, zul je allemaal op dezelfde wijze omkomen. 4 Of die achttien die stierven doordat de Siloamtoren op hen viel – denken jullie dat zij schuldiger waren dan alle andere mensen die in Jeruzalem wonen? 5 Zeker niet, zeg ik jullie, maar als jullie niet tot inkeer komen, zul je allemaal net zo sterven als zij.’

En toch.

Toch is God liefde.

Maar niet op onze condities.

Want liefde is niet hetzelfde als: everybody happy. Of: iedereen komt in de hemel. De Leeuw van Juda is geen tandeloze leeuw, ook al is Hij dan niet bijtgraag.

De glorie en de schande

De kerk bestaat uit mensen die als het moeilijk wordt het vuile werk graag door een ander laten opknappen. Ze bestaat uit zwakkelingen die het zelf niet kunnen bolwerken. Huichelaars en goochemerds. Mensen die de kat in het donker knijpen en het achter de ellebogen hebben. Mannen met eerzucht en vrouwen met praalzucht. Burgermansfatsoen overspoten met een dun laagje religie. Met kerst zit de hele meute in de kerk te zingen van vrede op aarde, maar als het er echt op aankomt, blijft de goegemeente net zo gemakkelijk op de bank hangen. De mond vol over Jezus en genade en vergeving, maar in praktijk zie je totaal geen verschil met welk ander mens dan ook. Op zijn best een groep goedbedoelende, maar niets bereikende vrijwilligers met een iets te groot geweten en een veel te klein gevoel voor realiteit. De kerk? Dat is een volkomen achterhaald instituut met een geschiedenis waar ze, als je geluk hebt, zelf liever niet aan herinnerd wil worden. En één van hen ben ik.

De kerk bestaat uit heiligen die gekocht zijn door het bloed van het Lam van God. Ze bestaat uit uitverkorenen die de hemel hebben geërfd. Mensen die zich afhankelijk hebben gemaakt van hun Verlosser. Kinderen van de Allerhoogste die zich niet hebben bevlekt met de zonden van deze wereld. Beide benen op de grond en het hart in de hemel. In de wereld, maar wezenlijk anders. Vol geloof, vol hoop, vol liefde. De kerk wordt behuisd door mensen die laten zien wat het is om de minste te willen zijn. Niet uit op effectbejag of eergevoel. Hun kruis opnemend lopen ze hun Heiland achterna, waar hij ook gaat. En waar hij is, daar zijn zij. Uit de hemel geboren, naar de hemel onderweg. Alle ballast verloren, alles afgelegd wat aards is. Licht en vrij en vol van leven. Olie voor hun lampen en brood en wijn als levenskost. Geschoeid met het evangelie van de vrede en bewapend met het Woord van de waarheid. Brandende harten en vurige liefde. Met een staat van dienst waar je jaloers op kan worden. Alles om niet ontvangen van hun enige Heer, die een eindeloze liefde voor hen koestert. En  één van hen ben ik.

 

 

 

Spiritueel onthaasten

We zijn op vakantie in Zuid-Limburg. Daar valt iets op. Daar geef ik nu nog even geen woorden aan. Een goed verstaander ziet genoeg, want de foto's spreken eigenlijk al voor zich...

 

Spiritueel onthaasten, is dat nu hetzelfde als de weg van Christus volgen? De weg van de zelfverloochening dus? "Wie zijn leven wil behouden zal het verliezen." Of toch die heel andere weg? De weg van het zelfbehoud? Van het Zelf? Van meditatie, yoga, zen, boeddha, reiki, tai chi: er staat hier telkens maar één centraal: ik.
Spiritualiteit zoals ook deze folder openbaart staat kortom haaks op het evangelie van Christus die niet op zoek was naar zingeving, maar de zingeving Zelve bleek te zijn. Of om zijn eigen woorden te spreken: de Weg, de Waarheid en het Leven was is. Dat is nog eens "liefde voor het leven".

Spek en bruid

(Gelezen in DE NIEUWE KOERS:)



Zegt een rooms-katholieke priester tegen een bevriende rabbijn:

'Je weet niet wat je mist door geen spek te eten. Waarom zou God iets zo heerlijks hebben geschapen als Hij niet wilde dat de mensen ervan zouden genieten? Wanneer probeer je eens een stukje? Waarop de rabbijn antwoordt: 'Op jouw bruiloft, eerwaarde.'

De broodtrooster

 ,,Ik heb mijn vader ooit de broodtrooster genoemd'', zegt Freek de Jonge. ,,Over troost lees ik in deze tijd niet zoveel...

Ik lees veel over slachtoffers, over claimen, over schadevergoeding. Maar de eenvoudige troost? Het offer en de troost, die twee zijn weggegooid met het badwater. Daardoor zijn we in de knoei gekomen. Wij kunnen onze schuld niet meer vereffenen.''

 

Bij gebrek aan profeten spreekt soms een clown de waarheid...

 

 

Geld of geluk?

Als geld niet gelukkig maakt waarom doet 1 op de 3 van de Nederlandse huishoudens dan mee aan de Postcodeloterij?

(bron: Trouw, zaterdag 31 mei 2014)

Zelfjes

De mens is de afdruk van Gods wezen.

En wat doet de mens? Hij maakt selfies…

 

 

 

 

Langetermijnvisie voor gelovige christenen

De eerste honderd jaar die zijn het lastigst.

Bericht van de échte jarige

Wat ontzettend leuk dat heel Nederland vandaag de vlag heeft uitgehangen voor mijn 57ste verjaardag!!!

De opvoeding is nog niet helemáál afgerond...

Kunstpol: "He Parapol, heb je gezien wat voor 'n lekkere wijven er waren bij die kennismakingsmiddag?"

Purperpol: "LÚÚK!!!"

Kunstpol: "He Parapol, heb je gezien wat voor 'n mooie meiden er waren bij die kennismakingsmiddag?"

Parapol: "Ja, lógisch. IK was degene die de introductie deed."

Gods beeld

 

 

 

 

 

Kat-en-hond-theologie

Een  hond zegt:

Hij geeft mij te eten, aait me, houdt van me, hij zal wel God zijn.

Een kat zegt:

Hij geeft mij te eten, aait me, houdt van me, ik moet wel God zijn.

Wat is er mis met de wereld?

Eén van de kortste ingezonden brieven aan een tijdschrift in de geschiedenis,
was van G.K. Chesterton. Er stond:


Geachte heer,

In reactie op uw artikel "Wat is er mis met de wereld?" - dat ben ik.

Vriendelijke groet,

G.K. Chesterton.

Over goedheid en heiligheid

Goedheid houdt het maar even uit - heiligheid is levenslang.

Ravi Zacharias (uit: Jezus en de goden - 2009)

Over liefde en heiligheid

Een dodelijke misvatting die je in onze cultuur veel tegenkomt, is dat gewone liefde - dus liefde zonder heiligheid - het enige is wat we nodig hebben om de lasten en de lusten van het leven te doorstaan. Liefde kan alleen maar tot haar recht komen als ze verbonden wordt met heiligheid.

Ravi Zacharias (uit: Jezus en de goden - 2009)

Salomo in Nederland

Op een kwade dag stapten twee vrouwen naar het paleis van de koning. Ze hadden een hooglopende ruzie gekregen over het bezit van een kind en kwamen daar zonder hulp niet uit.

Beide alleenstaande en voordeurdelende vrouwen hadden bijna gelijktijdig een kind gekregen. Maar het ene kind was plotseling doodgegaan en daarmee begon de ellende, want de ene vrouw beweerde van de andere dat die haar dode kind ’s nachts stiekem verwisseld had met háár levende kind. Beide vrouwen wilden daarom dat de koning een uitspraak deed. Een uitspraak die zou leiden tot het alleenrecht op de levende baby.

Maar de geconsulteerde koning sprak bedroefd: ‘Ik mag daar geen uitspraak over doen. We leven in een parlementaire democratie. De zaak moet worden voorgelegd aan de bevoegde instanties.’

De vrouwen liepen het paleis uit en stapten naar het parlement. Daar werden ze ontvangen door de griffier die hun verhalen afzonderlijk van elkaar aanhoorde, notuleerde en liet ondertekenen. Nadat de vrouwen zich hadden geïdentificeerd en de verschuldigde leges hadden betaald, maakte hij van het verhaal een dossier aan en verstuurde hij alle documentatie vervolgens respectievelijk naar de Raad voor de Kinderbescherming, het Contactorgaan Eenoudergezinnen, het College voor Jeugdzaken, de Toewijzingscommissie van het Ministerie, het Algemeen Fonds voor Achterstandskinderen, het Centrum voor Minderjarigen, de Raad voor Levensvraagstukken en de Zuigelingenzorg.

Ondertussen werd het nog levende kind onttrokken aan de moeder en opgevangen in het Gastverblijf van het Instituut voor de Weeskinderen.

Na een wachttijd van veertien maanden kregen beide vrouwen een oproep van de Raad voor de Kinderzorg, een instantie die was ontstaan na de fusie van de Raad voor de Kinderbescherming, de Toewijzingscommissie van het Ministerie en het College voor Jeugdzaken. Het betreffende dossier was echter zoekgeraakt tijdens de verhuizing van de gefuseerde instanties naar hun nieuw gebouwde hoofdkantoor en daarom moest met beide vrouwen opnieuw een intakegesprek gevoerd worden. Vervolgens werden zij opnieuw op een wachtlijst geplaatst. Na nog eens acht maanden wachten kregen beide vrouwen een nieuwe oproep. Helaas was de oproep voor één van de vrouwen per abuis verzonden naar haar oude adres waardoor de afwikkeling verdere vertraging opliep.

Het nieuwe adres van de verhuisde vrouw bleek dat van een psychiatrisch ziekenhuis te zijn waar de vrouw inmiddels permanent verbleef omdat ze gek was geworden van verdriet om het verlies van haar bloedeigen kind. Later dat jaar stierf ze zelfs van verdriet en werd het kind daardoor alsnog toegewezen aan de andere vrouw. Die had al die tijd namelijk nooit last van verdriet gehad en gaf, naar het oordeel van de bevoegde instanties, daarmee blijk van de nodige stabiliteit die voor een opgroeiend kind van levensbelang zou zijn.

Zorginstelling

We willen graag dat Jezus onze Goede Herder is.
We willen graag dat Jezus onze Barmhartige Samaritaan is.

Maar willen we ook dat Jezus in alles onze Heer en Koning is?


We willen Jezus best zien als de Rots.
We willen Jezus best zien als de Leeuw.

Maar willen we Jezus ook zien als het Lam?


We verlangen ernaar  dat Jezus ons begrijpt.
We verlangen ernaar dat Jezus voor ons zorgt.

Maar willen we hem ook volgen (waar hij ook gaat)?

 

We vinden het fijn God de lof en eer toe te zingen.

We vinden het fijn God aanbidden en hem te verhogen.

Maar willen we onszelf daarbij ook voor hem vernederen?

 

We zoeken geborgenheid te vinden in Gods armen.

We zoeken te schuilen onder zijn vleugels.

Maar zijn we ook bereid om zijn armen en vleugels te zijn?

We willen genieten van Gods genade en al zijn zegeningen.

We willen heel dicht bij hem zijn en ons door hem geliefd weten.

Maar willen we ook dichtbij anderen zijn wanneer die dat nodig hebben?

We geloven dat de straf is tenietgedaan.

We geloven dat de schuld is betaald.

Maar geloven we ook in het meelijden met de losser van die schuld?

We weten dat God liefde is.

We weten dat Jezus ons zijn vrienden noemt.

Maar hebben wij God ook waarlijk lief?

 

Akelig waar (6)

Waar de verdeeldheid van de kerk uitgelegd wordt als veelkleurigheid moet - als logisch gevolg daarvan - de Heer dan ook maar gedankt gaan worden voor elk bestaand schisma.

Akelig waar (5)

Jezus volgen is wat anders dan relevant zijn voor de wereld.

Akelig waar (4)

God is geen democraat.

Akelig waar (3)

De kerk is de enige plek waar God te vinden is.

Akelig waar (2)

Een verdeelde kerk is een onmogelijkheid.

Akelig waar

Wat God toelaat is niet hetzelfde als wat hij goedkeurt.