Top 2000 a gogo

Imagine 
there's no Lennon,

it's easy if you try...

Een akelige kerstvraag

Ik zeg niet 

dat we het moeten doen... 

maar stel je voor 

dat déze Kerstmis alleen gevierd gaat worden 

met hen die 

de aangekondigde tweede komst 

van het Kerstkind 

verwachten 

en daarnaar ook verlangend zijn. 

Hoe druk (of hoe stil) 

zou het dan worden 

in onze kerstvieringen?

Second love bevalt prima!

Als christen 

heb ik ook een 

second love, 

daar maak ik 

geen geheim 

van.

Sterker nog, 

iedereen mocht laatst weten 

dat ik 

25 jaar 

met haar 

ben getrouwd!

De Onwijzen uit het Westen

Zojuist gelezen in het televisieprogrammablad:

"Jan Smit reist met zijn muzikale vrienden af naar het hoge noorden
 om op zoek te gaan naar de ingrediënten van het ultieme kerstlied."

Vraag: Wat is een kerstlied? 
Antwoord: Dat is een lied dat over Kerst gaat.

Vraag: En wat is Kerst eigenlijk?

Antwoord: Kerst is, of je het nu wilt weten of niet, de viering van de geboorte van het Christuskind Jezus.

Vraag: Waar is dat kind geboren?

Antwoord: In Bethlehem dat ligt in het land Israël. 

Vraag: Dus waar ga je dan heen als je het 'ultieme kerstlied' wilt zoeken? 

Antwoord: Naar het noorden, blijkbaar.

Vraag: En wat is dan dat 'ultieme kerstlied'?

De titel van het programma verklapt het alvast:

"O DENNENBOOM" 


O, Jan Smit, o Avrotros, o gelukszoekers, 
o onwijzen uit het Westen...

Zwarte Piet en Halloween

Wij ziften de mug van Zwarte Piet uit,

maar slikken de kameel van Halloween door.

Nederigheid - de praktijk

Inmiddels al weer een aantal jaren geleden blogde ik hier over het boekje "Nederigheid" van Andrew Murray. Vanmiddag moest ik weer sterk aan dat boekje denken. Dat kwam zo.

Al een tijdje ergerde ik me aan de troep die langs de N-weg ligt tussen onze woonplaats en Arnhem. Maar omdat ik lang geleden ooit eens heb bedacht dat ik nooit de rommel van anderen zal gaan opruimen deed ik daar niets mee. Tot vanmiddag. Ik bedacht me namelijk onlangs ook dat ik mijn ergernis ook in iets positiefs kon omzetten. Als ik elke dag een uurtje wilde bewegen (meestal fietsen), kon ik toch ook wel een paar keer afstappen langs diezelfde fietsroute (de N224 heeft er een fietspad naast liggen) om de troep waaraan ik me zo stoorde even in een meegenomen vuilniszak te doen?

Zo gezegd, zo gedaan. Het was vanmiddag heerlijk weer en ik kon heus en echt en helemaal zonder jas naar buiten. En toch viel het me zwaar tegen. Ten eerste moest ik om de haverklap (overigens, mijn jongens lachen zich een kriek om zo'n uitdrukking, die blijkbaar heel ouderwets is geworden, net als 'om de klipklap' trouwens en 'een kriek' trouwens óók nog heel erg...) stoppen omdat er telkens na een meter of tien weer nieuwe ongerechtigheid op mij lag te wachten en ten tweede voelde ik me daar heel ongelukkig.

Zonder te overdrijven voelde ik me niet alleen heel erg bekeken door alle automobilisten die langsreden en ongetwijfeld van alles dachten van zo'n rare snuiter die blijkbaar voor z'n lol smerige troep aan het rapen was, maar ook moest ik denken aan Degene die mijn smerige troep heeft opgeruimd. Ik voelde me in feite vernederd daar langs de kant van de weg.
Maar tegelijkertijd drong het tot me door dat ik wel heel gemakkelijk kan praten over zoiets als schuld en boetedoening, maar dat het nog wel iets anders is om daadwerkelijk een beetje boete te doen voor de troep van een ander. Die les heb ik een heel klein beetje geleerd. Het was niet meer dan ongeveer tweeënhalve kilo, maar het voelde als een kuub...

Facebook en Jezus

Facebook is voor 'likers'.

Jezus is voor losers.

Facebook voor refo's:

(en ook voor mij...)

Vreesboek

Over Jezus volgen

Over één ding zijn vriend en vijand het eens:

Jezus volgen is NIET sexy.

Maar in een hete zomer is het (in de meeste kerken) wel erg cool....

Vrede voor het oor

Een goede vriend vroeg mij onlangs of ik hem ergens mee zou willen helpen.

Zijn vraag was of ik vier doosjes oordopjes (wasbolletjes) van het merk Ohropax zou willen kopen voor hem, en of ik die zou willen opsturen naar zijn adres.

Deze vriend woont niet in de onmiddellijke nabijheid van een enorm voetbalstadion waar om de zoveel tijd megalomane popconcerten worden gehouden.

Deze vriend woont niet in het centrum van een grote stad waar men het uitgaansleven rekt tot diep in de kleine uurtjes.

Deze vriend woont niet (meer) in een vele verdiepingen tellend flatgebouw waar de anonimiteit en de bijbehorende geluidsoverlast hoogtij vieren.

Deze vriend heeft ook geen nare buren die hem het leven zuur maken, geen bovenbuurvrouw met naaldhakken op een harde vloer, geen onderbuurman met een rothond en ook leeft hij bepaald niet in een volksbuurt, integendeel: hij woont eigenlijk nogal op stand.

Waar woont deze vriend dan wel?

Deze vriend woont op een plaats waar de afspraak is alleen te spreken waar dat nodig is, een plaats waar het een dagelijkse gewoonte is om stilte te betrachten. Overbodige geluiden zijn daar taboe en de bewoonde wereld - met al haar reuring - ligt er al gauw een kilometer verderop.

U zult het wellicht niet geloven, maar ik lieg niet, het is heus en echt waar:

Deze vriend woont in een trappistenklooster...

Passie

De moderne mens zegt:

"Ik moet de stem van mijn hart volgen."



Maar Jeremia zegt:

"Niets is zo onbetrouwbaar als het hart, onverbeterlijk is het, wie kan het peilen?"



De vraag is: Kies ik voor "passie" of kies ik voor God?

Over formuliergebeden

Ik hoorde laatst over iemand die erg blij was dat er "bij ons" (bedoeld wordt: in onze kerkafdeling c.q. kerkscheuring) geen sprake was van formuliergebeden. 

Mmm.

Ik zou deze vrouw wel eens het volgende willen vragen:

'Wat dunkt u over het Onze Vader, zuster? Is dat een formuliergebed of behoort dat tot de zogenaamde vrije gebeden?'

Laat het NIET los!

'Je moet het gewoon loslaten.'

Als ik voor elke keer dat ik die goedbedoelde uitspraak inmiddels heb gehoord een euro kreeg zou  ik nu een bemiddeld man zijn. Dat ben ik ook wel, maar dan anders.

In ons tijdsbestek wordt bovenstaande  raadgeving nogal eens gebezigd door mensen die een ander (of zichzelf: 'ik moet het leren loslaten') verder willen helpen. Ook christenen zijn vaak druk bezig met het loslaten van allerlei zaken die ze beter kunnen missen dan rijk zijn.

Tja. Het klinkt goed, het is goedbedoeld en misschien doet het ook ergens wel enig goed. Wie weet.

Maar toch.

Toch wil ik een waarschuwing geven. Waarom? Omdat je voor loslaten niemand anders nodig hebt. Geen ander mens en ook geen God. Loslaten doe je namelijk in je eentje. Loslaten is per definitie een egocentrisch proces. IK laat iets los, waar IK last van heb. En nadat IK het heb losgelaten heb IK er mooi geen last meer van. IK bevrijd mij van iets akeligs zodat IK vrij en blij weer helemaal MIJZELF kan zijn. Leve (mijn) IK!

Er is een causaal verband tussen het toenemen van die afschuwelijke Boeddhabeeldjes in vensterbanken, tuinen, terrassen en de hemel wil niet weten waar nog meer enerzijds, en goedbedoelde adviezen om vooral maar dingen los te laten waar je last van hebt anderzijds. Want ergens last van hebben da's maar eh... lastig. Daar zijn we natuurlijk niet voor geschapen. Dat is vaak de gedachte die meekomt met dit soort uitspraken.

Maar dat is een leugen. Zie maar eens op Christus. Was hij geschapen om nergens last van te hebben? Om allerlei zaken los te laten? En de apostelen dan? Ook geschapen om te kiezen telkens los te laten en vrij en blij door het leven te wandelen?
Het tegendeel is waar, lezen we in de Heilige Schrift. Jezus was de Man van Smarten en bijna alle apostelen zijn (ook) de marteldood gestorven. Het enige wat ze hadden losgelaten was hun oude mens, hun vlees dat ze hadden laten kruisigen. Maar dat was geen loslaten pur sang. Dat was OVERGEVEN. Voor overgeven zijn twee partijen nodig. De een geeft (iets / zichzelf) over AAN de ander / de Ander. Overgave heeft een adres (buiten zichzelf). En dat maakt een wereld van verschil in vergelijking met loslaten.

Loslaten hoort bij Boeddha. Overgeven hoort bij Christus. (Mijzelf) overgeven doe ik aan Christus. Pas dan word en ben ik bevrijd van iets waar ik heel erg veel last van heb: mijn eigen ik.

Daarom: laat het niet los, maar geef het over.

Geef je zelf over.

Vervreemd

Vandaag gelezen in Trouw:


"De relatie tussen mens en natuur is zo verstoord, dat iemand die buiten loopt op zijn mobiel kijkt wat voor weer het is."

Lijden

Deze week iets gelezen over lijden van een wijze, oude broeder: Twee korte zinnen die zich laten lezen als één one-liner. Maar wat een levenservaring en wijsheid zit hier achter:


"Lijden is niet zinloos. Want God laat het toe."

Uit mijn doppen kijken

Ha! Eindelijk kon ik weer eens laten zien dat ik als tweelinker-handige man zo af en toe best mijn mannetje sta. Jongste Zoons dynamo deed het niet meer en dus moest er een nieuw dopje op. Ik weet namelijk wel twee dingen van een fiets en dit was er toevallig één van. Ik viste zo’n  dopje uit de tas met fietsbenodigdheden en commandeerde Jongste Zoon hiermee naar zijn dynamo. ‘Houd je kop goed bij je dop!’, riep ik niets te beroerd voor een flauwe woordgrap hem nog achterna. Even later was hij al weer terug. Hij kreeg het oude dopje er niet af. De slappeling. Ook zei hij nog iets over een ander systeem of zo, maar dat wuifde ik vastberaden weg. Tijd voor een patriarchaal ingrijpen. Voorwaar: een oud dopje van een dynamo afhalen, hoe moeilijk kon dat zijn? Bovendien had ik zoiets al vaker gedaan, toen bij mijn eigen fiets het licht doofde.
Het dopje, dat totaal geen reliëf meer had, wist ruimschoots weerstand te bieden tegen een man in de kracht van zijn leven, die daardoor bedacht dat versterking slechts zou kunnen worden gevonden in de keukenla. Gewapend met een keukenmesje en behept met aanzienlijk meer adrenaline dan gezond is wendde ik mij opnieuw tot de fiets. Met ongekende krachten wist ik het oude dopje ernstig letsel toe te brengen, maar het kreng bleef in weerwil van mijn masculiene superioriteit verkleefd aan de dynamo. Jongste Zoon stond erbij en keek ernaar en zou zichzelf niet zijn om mij ongevraagd enig goedbedoeld advies toe te vertrouwen. Het nut van zijn eerdere adviezen indachtig sloot ik, bijna gewoontegetrouw, mijn oren voor zijn gezwets en liet de ongetemde man in mij los. Inmiddels ontdaan van elke natuurlijke remming viel ik met ongecontroleerde, ja zelfs onbeteugelde kracht de dynamodop aan, totdat Jongste Zoons oudere broer, wiens naam mij nu met redenen omkleed even niet te binnen wil schieten, het toneel betrad. Die keek de zaak heel even aan en zei toen ongegeneerd: "Het dopje is er al vanaf pap, je molt nu de dynamo zelf." Opnieuw doofde mijn licht.

Een zekere gelijkenis

Het is een schande! 

Er is een dubbelganger geconstateerd van mij, 

de oud-leraar Duits de heer O. den Beste. 

Die O staat weliswaar voor Otto, 

maar het is voor u gewoon de héér den Beste, ja?

Maar wat ik zei: een schande is het! 

Iedereen die deze winter maar even een zogenaamd koddige muts over het hoofd trekt en een gestudeerde gezichtsuitdrukking aanneemt denkt blijkbaar een 'leuke persiflage' van mijn persoon te kunnen neerzetten. 

Hierbij teken ik officieel protest aan tegen dit goedkoop en lafhartig vermaak. Verboden moest het worden. Maar dat zal wel niet gaan lukken in dit land waar iedereen maar alles zegt en doet. 

Maar ik zeg dan dit:

Hoed u voor namaak!

Ach, was het niet Goethe die het al zei:

Es gibt Menschen, in denen man leben kann, ohne mit ihnen zu leben, und umgekehrt.

Fruit

Helaas zijn voor onze puberpollen de dagen van het fruithapje voorgoed voorbij. Sinds ze op de middelbare zitten gaat er geen appel of mandarijn meer mee naar school, waaruit maar weer blijkt dat eerder behaalde successen geen garantie bieden voor de toekomst. De heren blieven geen fruit meer, dus moeten ze met zachte dwang worden geholpen. Eerst fruit, dan snoep, is nu ons motto. 

Het is echter vechten tegen de bierkaai. Hoe meer wij erop aandringen, hoe meer de vruchten der aarde worden veracht. Ook het aanlokkelijke geloofsinzicht dat we op weg zijn naar een land van melk en honing maakt tegenwoordig verdacht weinig indruk. Hun interesse gaat vooral uit naar de vleespotten, hoewel ze daarbij niet perse een voorkeur hebben voor Egyptische, hetgeen ons nog enige hoop verschaft. Het enige dat onze oudste nog een beetje te eh … pruimen vindt zijn druiven, kiwi’s en vooral bananen. Neem de volgende uitdrukking louter figuurlijk, maar hij heeft inmiddels zodanig de buik vol van appels dat hij zeker weet dat het een bewuste keuze was van de boze heks om Sneeuwwitje een appel op te dringen, en dat zelfs ook zonder ingespoten gif het arme kind tegen de vlakte zou zijn gegaan. Hij heeft met terugwerkende kracht alsnog erg met haar te doen. Voorts gelooft hij stellig dat de boom der kennis van goed en kwaad zonder enige twijfel een appelboom moet zijn geweest en dat we dus maar blij moeten zijn dat hij er een heilige afkeer van heeft ontwikkeld. Geloof en bijgeloof ontmoeten elkaar niet zelden in het vernauwde puberbrein.

Maar nadat ik onlangs weer eens de confronterende lat van vergelijking langs zijn fruitconsumptie had gelegd, had onze oudste zowaar goed nieuws te melden. Hij had die dag wel vijf stuks fruit achter elkaar op. Omdat het geloof nooit te veel kan verwachten vroeg ik verheugd wat hij dan allemaal had gegeten. Het waren vijf druiven geweest. Uit pure dankbaarheid hierover heb ik toen onmiddellijk een appeltje voor hem geschild.

Je ne suis pas Charlie