Een zelfbedachte opdracht

Vanmorgen ergens gelezen:

"We gehoorzamen niet God zelf, 

maar we gehoorzamen aan wat wij bepalen wat God van ons vraagt. 

Een zelfbedachte opdracht. 

En daarmee zijn we een heraut die zichzelf aankondigt, 

in plaats van de komende Messias."

De redding van je leven

"ROCK ‘N’ ROLL SAVED MY LIFE !!!"

Dit schreeuwde rockzanger Bono begin december vorig jaar vanaf het podium in Parijs waarop hij met zijn mede-bandleden U2 stond ergens halverwege de swingende song Vertigo. 

Dat concert was eerder uit veiligheidsoverwegingen afgelast vanwege de gruwelijke aanslagen in de Franse hoofdstad, onder andere op de aanwezigen in de concertzaal Bataclan. Op die locatie zaaiden drie moslimextremisten op 13 november 2015 dood en verderf door met hun automatische wapens niet minder dan 89 (meest jonge) mensen het leven te benemen. 

Een gruwelijke daad geboren uit een zieke geest. Een daad die niet is goed te praten, niet is te vergoelijken en nauwelijks te 'begrijpen'. Daarover bestaat geen twijfel. 

Die twijfel leeft wel als het gaat om de levensbeschouwing van de heren musici. Ik heb later gehoord dat de Amerikaanse rockband Eagles Of Death Metal die op 13 november 2015 op het podium van de Bataclan stond op het moment dat de eerste fatale schoten vielen bezig was met hun song Kiss The Devil. De simpele tekst van dit nummer laat niets te raden over en komt neer op pure duivelaanbidding. Toeval? Wie weet. Maar feit is wel dat de hele hedendaagse hedonistische en goddeloze cultuur van onze maatschappij, die in veel Westerse wereldsteden wordt beleden en gepraktiseerd, zover van God is komen af te staan dat de boze er vrij spel heeft.

Dat een zanger die zegt christen te zijn dan letterlijk een podium biedt aan zo'n band (die hij ook nog zijn 'brothers' noemt) snap ik werkelijk niet. En evenmin snap ik dat Bono schreeuwt dat rockmuziek zijn leven heeft gered. Rock 'n' roll kan niemands leven redden, het is een dwaasheid dit te belijden. Levens redden kan alleen Christus.

In de avond van 13 november 2015 waarde de geest uit de afgrond rond in de Bataclan. Velen zullen het ook als zodanig hebben ervaren. Maar deze geest was niet alleen in de moslimextremisten gevaren, hij speelde ook op het podium. Niet zozeer op een muziekinstrument, maar met mensenlevens, waarvan er niet weinig werden geofferd aan deze gruwel der verwoesting.

Niemands leven werd die avond gespaard door rock 'n' roll.

Integendeel.

Levens redden kan alleen Christus.

Wat ontzettend jammer (en dat meen ik oprecht, want ik hou van U2!) dat Bono dat vergeten is.

Christenvervolging 2016

De organisatie Open Doors geeft jaarlijks een ranglijst uit van christenvervolgingen. 

Ook dit jaar staat Noord-Korea weer op de eerste plaats. 

Achter deze ranglijst ligt natuurlijk een wereld van leed en ellende. 

Menig christen in West-Europa is dan ook oprecht dankbaar niet in zo'n ranglijstland te hoeven wonen. Ik ook. 

Maar opeens schoot me iets te binnen. 

Wij hebben in Nederland zeer zelden tot nooit last van enige vorm van vervolging. 

Wel hebben wij heel veel last van iets anders dat ons van Christus zou kunnen scheiden: 

christen-verleiding. 

Als daar een ranglijst van zou kunnen worden gemaakt hoe hoog zou Nederland dan wel scoren?
Ik houd het op een top-10 notering.

Overigens: christenvervolging wordt niet genoemd in het Onze Vader,
maar christen-verleiding wél...

Blauwe Maandag

Hoor ik vanmorgen op de radio dat het Blue Monday is.

Laat ik die nou per ongeluk vorige week al hebben gevierd...

Bij de dood van David Bowie

In een wereld waarin al het goddelijke wordt vermenselijkt, wordt het menselijke vergoddelijkt.

Een sterk en recent voorbeeld zien we in de reacties rondom het overlijden van David Bowie. Louter goede woorden over deze man, horen en lezen we. Terwijl hij toch voornamelijk zaken heeft voorgestaan en bewerkstelligd die volkomen indruisen tegen wat zijn Schepper heeft bedacht.

David Bowie is naar zeggen bijvoorbeeld een grote voortrekker geweest in het populariseren van androgyne levenswijzen. Hij heeft zich (daartoe?) allereerst homofiel en niet lang daarna bi-seksueel verklaard, om een decennium later doodleuk uit de kast te komen als mainstream hetero. Zijn verschijningsvormen, kleding, make-up en andere uiterlijkheden hadden lange tijd voornamelijk als enig doel het shockeren van pers en publiek en het ombuigen van de publieke opinie inzake seksuele omgangsvormen. "Hij was in alle opzichten een rebel!" verklaarde een trotse fan in mijn krant. Alsof dat iets goeds is.

Toegegeven, ik vond zijn muziek soms ook best knap. En van creativiteit en (wellicht vooral) het aanvoelen van de tijdgeest was Bowie niet gespeend. Maar evenzogoed zou je hem ook kunnen zien als hoe mijn vrouw hem geloof ik ooit eens aanduidde: als niets anders dan... een engerd.