Schrik niet al te hard, maar vannacht ben ik gepakt door een vreemde vrouw.
Laat ik direct en met de hand op het hart verklaren dat het geheel tegen mijn wil was!
Van haar kant was het juist liefde op het eerste gezicht. Hoewel liefde? - het was meer een gevalletje van lust met voorbedachten rade. Deze vrouw dacht maar aan één ding: ze wilde koste wat het kost nageslacht ontwikkelen en ze wist precies wat ze daarvoor nodig had. Naïef was ze zeker niet. Eén nachtelijke escapade zou genoeg moeten zijn. Ik vermoed dat ze als een blok moet zijn gevallen voor mijn welhaast goddelijke lichaam, mijn nog best jonge huid en mijn uiterst sappige vlees. Het moet niet minder dan een connaisseur (v) op dit gebied geweest zijn. Of zou het mijn warme persoonlijkheid zijn geweest? Of juist misschien mijn dito lijf?
Hoe dan ook, zonder het maken van enige avances begon zij direct met het volvoeren van haar sinistere doel. Als ware zij een boze toverfee zweefde zij langzaam maar trefzeker mijn richting op. Vervolgens overmeesterde ze mij even geruisloos als lafhartig met een bedwelmend goedje (ik heb het opgezocht: histamine), en deed zich vervolgens ongestoord en ongetwijfeld met sado-masochistisch genoegen tegoed aan mijn vitale levenssappen. Dit overigens tot drie maal toe, haar verzadigingspunt was niet eerder dan toen pas bereikt!
Ergens streelde het mij ook wel dat ik een en al verleidelijkheid bleek te zijn geweest voor het andere geslacht, maar had die toch liever exclusief voor mijn eigen elfje van elf-elf-zeventig bewaard.
Het was een merkwaardige zaak, want terwijl deze schaamteloze indringster - N.B. in ons huwelijksbed - zich laafde aan mijn lichaam, sliep mijn Purperpolletje naast mij gewoon door. En toen ik haar 's ochtends bij het ontbijt mijn nachtelijke liaison uit de dekens deed, keek zij in het geheel niet op uit haar killer-sudoku. Sterker nog, mijn openhartige getuigenis leek haar amper te interesseren. Toen ik daarom opnieuw haar aandacht vroeg voor (dit keer met name de hevig jeukende gevolgen van) het mij overkomen minnespel, voegde ze me achteloos toe dat ik van een mug een olifant maakte.
Haar zifterige opmerking stak mij wel een beetje. Maar mede daardoor besloot ik toch geen aangifte te doen. De pakkans zou sowieso erg klein zijn geweest, als u begrijpt wat ik bedoel.
De gevolgen van deze amour fou zal ik nog een korte tijd met mij meegedragen. Totdat de tijd uiteindelijk ook deze wonde heelt.
