Purperpol, de tweede liefde van mijn leven, heeft de onhebbelijke gewoonte vaak gelijk te hebben.
Laatst hadden we het over negativisme en durfde zij te poneren dat dit blog bijna altijd over negatieve zaken gaat.
Ik kon het niet ontkennen.
'Moet ik dan soms schrijven over mijn succesvolle leven?' opponeerde ik, tegen beter weten in. Want wat niet bestaat valt ook moeilijk te beschrijven, wil je nog een beetje realistisch blijven tenminste.
Maar toen bedacht ik dat er meer dan genoeg is om dankbaar voor te zijn.
En daarom begon ik - tijdens een lange autorit - mijn Heer eens hardop te bedanken voor (in dit geval) alle zegeningen die ik in mijn kindertijd heb ontvangen.
Ik dankte voor:
- het feit dat ik ben geboren
- dat ik een gewild kind was
- dat ik een vader én een moeder heb gehad (die niet gingen scheiden)
- dat ik een grote broer heb gehad
- dat die drie mensen alleen al mij tot grote zegen zijn geweest
- dat ik precies 1 maand na mijn geboorte ben gedoopt in de heilige kerk
- dat de Heer hiermee zijn nieuwe (eeuwigheid)leven in mij heeft gelegd
- dat dit nieuwe leven is gevoed, gekoesterd en wortel heeft kunnen schieten
- dat Hij voor mij koos voordat ik voor Hem had kunnen kiezen
- dat ik vriendjes heb gehad en nog zoveel meer:
- een veilig thuis, een stenen huis met zelfs een eigen slaapkamertje
(- dat ik een echte Rrrrrotterdammer ben geweest)
(- dat ik een echte Rrrrrotterdammer ben geweest)
- dat ik heel mijn jeugd gespaard ben gebleven voor o.a. ernstige ziekte, ongelukken, oorlog etc.
- dat ik in een van de meest welvarende landen ooit ter wereld ben gekomen
- dat ik (daarom) nooit honger heb gekend, noch dorst
- dat er scholen waren om de nodige dingen te leren
- en dat dat (nog zo'n beetje) lukte ook!
- dat de Heer het zo heeft geleid, dat ik op mijn twintigste voorgoed ja tegen Hem heb gezegd
- dat er vast nog véél meer is om dankbaar over te zijn, maar wat mij nog even niet te binnenschiet.
Nou, positiever kan ik het niet maken.
Wel negatiever trouwens, maar wie dan leeft wie dan baalt.
